Τελευταία Νέα

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Μην αναλύεις τη δυστυχία σου...


Το θέμα είναι ότι όταν δεν είμαστε καλά, ψάχνουμε να βρούμε την αιτία μέσα από αναλύσεις. Αυτό είναι ότι χειρότερο. Εκείνη την στιγμή είναι αυτοκτονικό να αναλύουμε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποδεχθούμε ότι "ναι, κάποιες φορές δεν θα είμαι καλά". Είναι ανθρώπινο. Δεν τα χάνω και το σημαντικότερο, δεν θα βγω από την δίνη της θλίψης, επειδή θα αναλύσω και θα αναπαράγω όλα τα σκιώδη στοιχεία της ύπαρξης μου, τραύματα, πληγές, η ζωή που δεν μου φέρθηκε καλά, οι γονείς, ο φίλος ή φίλη μου και άλλα πολλά που με ένα απίστευτο αυτοκαταστροφικό μηχανισμό αναδύονται ως λογισμοί και σκέψεις την ώρα που δεν είμαστε καλά. Αποδεχόμαστε ότι δεν είμαστε και πολύ καλά. Και δεν αναλύουμε την δυστυχία μας, απλά αναζητάμε την ευτυχία μας κάνοντας μικρά θετικά πράγματα.

π.Λίβυος

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Ο πιο μεγάλος φόβος όλων μας...


είναι ότι κοιτάζοντας μέσα μας, δεν θα δούμε μονάχα σκοτάδια και ρημάδια. Αλλά και πολύ φως, χαρίσματα και δυνατότητες.
 Μας βολεύει κατά κάποιο τρόπο να μην μάθουμε ποτέ τι θα μπορούσαμε να ζήσουμε, και να μείνουμε μονάχα σε αυτά που δεν μπορούμε.
 Γιατί σαφέστατα δεν θέλουμε να πεθάνουμε μα και να ζήσουμε φοβόμαστε....

π.Λίβυος

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

...είναι αδύνατον να ζεις με την φύση και να είσαι άθεος…!


Χθες βράδυ κοιμηθήκαμε παρέα με βροχές και σκληρούς αέρηδες. Το νερό κτυπούσε τα πορτοπαράθυρα και σε συνδυασμό με τον δυνατό άνεμο προσπαθούσε να ξυπνήσεις τους φόβους μας. Το ιλαρό φως του καντηλιού και η εικόνα Εκείνου που μας αγαπάει δεν άφηναν περιθώρια στις σκιές να ξεμυτίσουν. Ένα ζεστό κρεβάτι, μια όμορφη συντροφιά και η θαλπωρή των ανθρώπινων σχέσεων, είναι γεύση παραδείσου, που όμως τα πάθη μας, και η τελειοθηρική εμμονή μας για κάτι δήθεν «ανώτερο» και «ιδιαίτερο» δεν μας αφήνουν εκτιμήσουμε και να χαρούμε. Είναι αυτή η αδυναμία μας, να αποδεχθούμε την έλλειψη των πραγμάτων, που μας κάνει εξαντλητικά να αναζητούμε το τέλειο.
Ξημέρωσε ο Θεός την κτίση του, η βροχή κόπασε και περπάτησα για κάμποση ώρα, στα βήματα Εκείνου, που όλη νύχτα έπλενε και ξεδιψούσε το κορμί της Γής. Χωράφια μουσκεμένα, δέντρα καλά πλυμένα, γη σε οργασμό από την συνουσία, ζώα στον αγώνα της τροφής, άνθρωποι με ανάσες που θολώνουν τα τζάμια.

Τότε κατάλαβα, γιατί η αθεΐα αναπτύχθηκε στα αστικά κέντρα. Γιατί είναι αδύνατον να ζεις με την φύση και να είσαι άθεος…

π.Λίβυος

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Να νιώθω πολλά και να καταλαβαίνω λιγότερα...


Είναι κάποιοι άνθρωποι τόσο "δυνατοί" που με συνθλίβουν.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που "ξέρουν" τόσα πολλά που με γεμίζουν απορίες. 
Έχουν τόσες "απαντήσεις" που πνίγομαι στις ερωτήσεις. 
Κουράστηκα από αυτούς που καταλαβαίνουν, στο άλλο μισό της ζωής μου, θα ψάχνω για εκείνους που νιώθουν. 
Δεν θέλω να μου δώσεις δύναμη Θεέ μου ισχυρός και άτρωτος να γίνω, αγάπη θέλω και ζεστασιά, πολύ να νιώθω και λιγότερο καταλαβαίνω.

π.Λίβυος

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Ανάγκη για προσευχή...


αν μπορείς κάνε και 'συ μια προσ-ευχή για ένα παλικάρι 
που δίνει τη δική του μάχη με τον καρκίνο...
αλλά και τη μοναξιά...
καθώς περνάει μόνος του τούτο τον Γολγοθά...
Ζαχαρίας το όνομα του...


Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Η ψυχή που γελά ακόμη και πάνω στον Σταυρό....



Στο απέναντι πεζοδρόμιο είδα μόλις, ένα ήρωα. Όχι δεν είμαι σε καμία μεγάλη ιστορική πλατεία. Ούτε κοιτώ κάποιο άγαλμα. Απλά στέκομαι στο δρόμο και στο απέναντι πεζοδρόμιο μια μάνα κρατά το ανάπηρο παιδί της και προσπαθεί να το βάλει στο αμάξι. Αγώνας. Υπομονή. Πολύ αγάπη κρυμμένη στα στήθη της. Πέρασα απέναντι να βοηθήσω. Δεν άντεχα να παγώνω στην αδιαφορία.
Δεν πρόλαβα, η ηρωίδα τα είχε καταφέρει μια χαρά.

-Να βοηθήσω;
-Ααα σας ευχαριστώ. Όλα καλά. Εντάξει.

Είπε ευχαριστώ με γέλιο. Με μια εαρινή ευωχία δομημένη σε λέξεις και όμορφες κινήσεις χαράς. Δεν μουρμούρισε. «Δες τι περνάω πάτερ; Η μοίρα μου η κακή και μου ζωή, δες τι λάθη κάνει ο Θεός και τα πληρώνουμε εμείς κ.α πολλά...» Τίποτα.

Βέβαια ίσως κι αυτά να τα είχε πει κάποιες φορές. Απόλυτα ανθρώπινο και σεβαστό. Σχεδόν ιερό. Δεν την κάνει λιγότερο ηρωίδα ούτε αλλοιώνει την ομορφιά της ψυχής της. Ποιος δεν έχει στιγμές πτώσης, κούρασης, παράπονου και λύπης.

Το σημαντικό όμως είναι, ότι επέλεξε, γιατί αυτό, το επιλέγεις συνήθως, να γελά!! Να χαίρεται επάνω στον σταυρό. Και εγώ τώρα πλέον χρόνια στα προβλήματα και στα δικά μου πάθη, εκτιμώ αφάνταστα εκείνους που ενώ πονάνε μπορούν και γελάνε.

π.Λίβυος

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Υπέροχες θεϊκές στιγμές παρουσίας μέσα από την "απουσία"

 

Θυμήσου πόσες φορές αμφισβήτησες την παρουσία Του και πόσες φορές ήρθε τρανταχτά να σου την επιβεβαιώσει!!!!

  Στιγμές που αναρωτιέσαι αν ο Θεός σε ξέχασε...στιγμές που δεν αισθάνεσαι την αγάπη Του...και κάπου εκεί έρχεται άξαφνα,πραγματικά θεϊκά και σου δείχνει την παρουσία Του ξεκάθαρα και ζωντανά σβήνοντας κάθε αμφιβολία...!Δεν είναι υπέροχο?

 Και το πιο παράξενα όμορφο είναι πως τις περισσότερες φορές εμφανίζεται με τόσο απλούς τρόπους...ίσως μέσα από ένα απόσπασμα κάποιου βιβλίου που τυχαία(!) άνοιξες και τυχαία(!) επίσης έπεσες στη σωστή σελίδα-αυτή που έχει όλες τις απαντήσεις που γύρευες-...ή μέσα από λόγια ενός ανθρώπου που ενώ δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που σε απασχολεί σου μιλά τυχαία(!) απαντώντας στους προβληματισμούς σου...!!!!!

Τόσο απλοί τρόποι κι όμως τόσο θεϊκοί...!
Και τότε είναι που θέλεις να βροντοφωνάξεις

Θεέ μου μ' αγαπάς,
με ακούς,
είσαι πάντα δίπλα μου!

 Δοξασμένο το όνομα Σου!!!!


Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Είναι τελικά που περισσότερο φοβόμαστε την ζωή παρά τον θάνατο.


Ώρες ώρες σκέφτομαι τι μεγάλη ηδονή που έχει για πολλούς από εμάς η γρίνια…. Είναι ο μόνος τρόπος που μάθαμε από μικροί να σχετιζόμαστε, να διεκδικούμε, να μας δίνουν σημασία, να λαμβάνουμε αγάπη.

Όμως μεγαλώσαμε πια και πρέπει να αναλάβουμε την ζωή μας. Να μάθουμε να σχετιζόμαστε με άλλους τρόπους, να καλύπτουμε τις ανάγκες με ενήλικες συμπεριφορές.

Θυμάμαι το θαύμα του Χριστού στο παραλυτικό. Σήκω του λέει. Μπορείς. Περπάτα. Μάθε όμως άλλους τρόπους να ικανοποιείς τις ανάγκες σου, γιατί θα πάθεις τα ίδια και χειρότερα. Όχι, γιατί κάποιος Θεός θα σε τιμωρήσει για τις αμαρτίες σου, μα γιατί ο τρόπος που ζούμε δεν είναι βιώσιμος, λειτουργικός, μα απόλυτα αυτοκαταστροφικός. Όταν ο Χριστός λέει στο παραλυτικό, σήκω, περπάτα, ουσιαστικά τον καλεί ξανά στην ζωή, στην ευθύνη, μακριά από την κρυψώνα της ασθένειας, που πολλές φορές εξυπηρετεί τον φόβο μας μπροστά στην ζωή, την ακύρωση της επιθυμίας που μας τρομάζει.

Είναι τελικά που περισσότερο φοβόμαστε την ζωή παρά τον θάνατο.

π.Λίβυος

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Κύριε φρέναρε μου το Άγχος


Τι χτυπιέμαι έτσι;!..
Τι θέλω να προλάβω κι αγχώνομαι συνέχεια;
Αφού ξέρω πού τρέχω.

Το κάθε μου βήμα 
– το ξέρω - 
με πάει όλο και πιο κοντά 
στους δρόμους 
με τα παγωμένα μάρμαρα, 
τα λιβανάκια, τα λαδάκια, 
τα καντήλια, 
και τα ολόισια κυπαρίσσια.

Κύριε, Ιησού, ελέησέ με. 
Φρέναρέ μου το άγχος, 
αύξησέ μου την πίστη, 
πάρε με μαζί Σου 
στην Ανάσταση.

Να στο πω πιο απλά: 
αγάπα με 
περισσότερο.


π.Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Η ελευθερία της ταπείνωσης



Εχθές μίλησα με έναν άνθρωπο πολύ προσωπικά. Μου είπε και του είπα βαθιές εσωτερικές αλήθειες. Πόνους, τραύματα, αστοχίες, αδυναμίες, ανείπωτες επιθυμίες, στοιχειωμένα όνειρα, πτώσεις και ανατάσεις.
Και αυτός που είπε τα δικά του, την δική του καθημερινή πάλη και ιστορία.
Μιλούσαμε ώρες. Μα να δεις, ότι δεν κουράστηκα καθόλου. Πράγμα σπάνιο για μένα. Δε μου συμβαίνει συχνά.
Μα δεν κουράστηκα, γιατί με καταλάβαινε δίχως να πρέπει να του εξηγώ πολλά. Δίχως ερωτήσεις που τις πιο πολλές φορές κρύβουν ανασφάλειες και αμυντικές εκλογικεύσεις του ψυχισμού μας. Ξέρεις, τότε που ρωτάς πολλά για να μην πεις τίποτα στο τέλος.

Η εξομολόγηση πέρα της μυστηριακής χάρις έχει και μια άλλη ασύλληπτη θεραπευτική ομορφιά, το γεγονός ότι σου επιτρέπεται να μιλάς και να μοιράζεσαι την κατάντια σου, την υπαρξιακή φτώχεια σου, την πτώση, το σκοτάδι της ψυχής σου. Αυτό είναι τόσο απίστευτα όμορφο. Να μπορείς να μιλάς όχι για τα κατορθώματα σου, μα για τις ελλείψεις σου, τις πτώσεις σου και ότι πιο φρικτό κουβαλάς στην ψυχή και το κορμί σου.
Μέσα σε αυτή την ομορφιά της αποδοχής, μου επέτρεψε και του επέτρεψα, να είμαστε οι εαυτοί μας, δίχως μάσκες. Δίχως την απειλή της απόρριψης.
Ξέρεις τότε δεν υπάρχει άγχος, μονάχα ελευθερία. Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να είσαι και το παίζεις κάποιος άλλος από αυτός που στην πραγματικότητα υπάρχεις, όταν δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα και σε κανένα.

Γι αυτό η ταπείνωση είναι μεγίστη αρετή. Γιατί σε ελευθερώνει από την δική σου φρικτή και αυστηρή ματιά. Γιατί παύεις να κρίνεσαι και να επικρίνεσαι, να αξιολογείσαι και στο τέλος να εξαντλείσαι κουρελιασμένος από αντοχές, στα μάτια και την άποψη του άλλου για σένα.
Ελευθερία έχει η ταπείνωση από τους άλλους, μα ποιο πολύ από τον φρικαλέο δήμιο που κουβαλάς μέσα σου και σε εξοντώνει διαρκώς στα μαρτύρια της καρδιά σου.
Και ξέρεις εεεε;;; Την κουκούλα αυτού το δήμιου δεν θέλησε ποτέ κανείς να την τραβήξει. Μα κανείς σου λέω.

Γιατί εάν την τραβούσε θα αντίκριζε πρόσωπα πολύ αγαπημένα μα πιο πολύ τον ίδιο μας τον εαυτό.

π.Λίβυος