Ο Χριστός είναι ο «βασιλέας» του νέου λαού του Θεού. Είναι όμως ένας παράδοξος βασιλέας. Όλες οι προφητείες αναφερόταν στον Μεσσία ως τον ένδοξο βασιλέα του λαού του Θεού. Που θα ερχόταν να ιδρύσει την Βασιλεία Του. Ο Χριστός γνωρίζει τις προφητείες, καθώς δε και τις προσδοκίες του λαού, γι αυτό και όλες οι κινήσεις του, θα έχουν ως βάση τους, τις προφητείες, με την διαφορά ότι θα δώσει την σωστή διάσταση και ερμηνεία τους. Με όλες τις πράξεις του, επιθυμεί να φανερώσει ότι αυτός είναι ένας διαφορετικός "βασιλιάς" και ότι η βασιλεία του δεν μοιάζει σε τίποτε με εκείνες του κόσμου τούτου.
Έτσι εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα ως βασιλέας, χρησιμοποιώντας ως ήθελε η προφητεία ένα γαιδουράκι που δεν έπρεπε να έχει χρησιμοποιήσει κανείς άλλος, δεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο όμως τι; μια ουσιαστική διαφορά με τους επιφανείς άρχοντες της εποχής εκείνης. Ότι δεν χρησιμοποιεί ισχυρά και λαμπερά άρματα, άλογα ως σύμβολα ισχύς και δύναμις, αλλά ένα απλό γαϊδουράκι, σύμβολο απλότητας και ταπείνωσης. Ένα νέο ήθος, μια νέα εικόνα για έναν βασιλιά.
Είναι ρακένδυτος, φτωχός, με ένα άραφο χιτώνα και ξυπόλυτος. Δεν έχει λεγεώνες και στρατό, φρουρούς και μάχιμους υπερασπιστές, μα λίγους μαθητές και μαθήτριες. Ακόμη κι όταν ο Πέτρος θα χρησιμοποιήσει βία και όπλο να τον υπερασπιστεί, κόβοντας το αυτί του Μάλχου, ο Χριστός θα τον επιπλήξει, λέγοντας του, ότι μου ήταν πολύ εύκολο να έχω λεγεώνες αγγέλων και όχι μόνο, προς υπεράσπιση μου. Όμως δεν είναι αυτό το πνεύμα μου. Η βία δεν κατέχει καμία θέση στην δική Του βασιλεία.
Κυρίως όμως ο Χριστός, εκεί που φανερώνει την παραδοξότητα της βασιλείας του, είναι οτι με απόλυτη νηφαλιότητα και αυτοσυνειδησία, προσπερνά τα πλήθη που παραληρούν στην υποδοχή του, δίχως να γοητεύεται από τις επευφημίες τους.
Γνωρίζει καλά, ότι δεν υποδέχονται αυτόν, εκείνο που είναι και φέρει ως νέο στον κόσμο, αλλά αυτό που αυτοί νομίζουν, πιστεύουν και φαντασιώνονται ότι θα έπρεπε να είναι. Τα κριτήρια τους είναι πολύ μακριά απο τα δικά του. Και το ζητούμενο τους, πολύ μικρό σε σχέση με το έργο που έρχεται να επιτελέσει.
Γι αυτό δεν νιώθει καμία γοητεία. Τα αφήνει όλα πίσω και προχωρά προς τον Σταυρό.
Ο Θρόνος της βασιλείας του δεν είναι η άνεση αλλά η θυσία. Και η δόξα του παράδοξου βασιλιά της καρδιάς μας, δεν είναι ένας θρόνος δύναμης και επιβολής, εξουσίας και δυναστείας, φόβου, απειλής και τρομοκρατίας, μα η ταπείνωση του Σταυρού και της θυσίας.
Έχουμε συνηθίσει από τις εξουσίες αυτού του κόσμου, να θυσιάζουν τον λαό τους ώστε να κερδίσουν ή περισώσουν τα συμφέροντα τους.
Ο Χριστός είναι ένας παράδοξος, αλλιώτικος βασιλιάς. Είναι αυτός που θυσιάζεται για να σωθεί ο λαός του. Αυτή είναι και η διαφορά του χριστιανικού ήθους, οτι ενώπιον του συνανθρώπου υπάρχει η ευθύνη της θυσίας. Ότι στην πάλη με τον Θεό αφήνεσαι να νικηθείς. Στον Χριστιανισμό η ήττα γεννά επιτυχία, η αμαρτία αρετές, τα λάθη αγίους, και ο θάνατος ανάσταση. Είναι όντως η πιο παράδοξη βασιλεία εκείνη του Χριστού, αφού οι ηττημένοι της ζωής γίνονται οι νικητές της αιωνιότητας.
π. λιβυος
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
πηγή:http://plibyos.blogspot.gr/
