Καθώς Εστί!

Πολλές φορές στην σχέση μας με τον Θεό προβάλουμε την σχέση που είχαμε με τον πατέρα μας. Έτσι δυσκολευόμαστε να τον πιστέψουμε, να τον εμπιστευθούμε, να αφεθούμε στα χέρια του, γιατί απλά δεν είχαμε δομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τον πατέρα μας. Άλλες πάλι φορές βιώνουμε την παρουσία του Θεού ως απειλή τιμωρίας, ως οργή και απορριπτικότητα, γιατί τα ίδια αισθήματα βιώναμε στην σχέση με τον πατέρα μας. Τιμωρίες, απειλή και αποδοκιμασία. Αυτό θα συμβαίνει όσο δεν βιώνουμε τον Θεό «καθώς Εστί», αλλά μέσα από τα αρχετυπικά πατρικά είδωλα τα έσοπτρα του ψυχισμού μας.

 Δεν είναι κακό, είναι δρόμος και αυτός, είναι μονοπάτι, είναι πορεία, όλοι περνάμε από εκεί, μέχρι την μέρα εκείνη που θα συν-χωρήσουμε τους προγόνους μας, και θα τους αποδεχθούμε ως κομμάτι της ζωής μας. Μέχρι την στιγμή αυτή που θα αφήσουμε το νεκρό παρελθόν και θα ακολουθήσουμε τον Χριστό. Εκείνη την μέρα που θα συμφιλιωθούμε με τις πληγές μας, ως προίκα της υπάρξεως μας, εκείνη την μέρα που στο πρόσωπο Του Θεού θα αγαπήσουμε ξανά τον πατέρα μας ή την μάνα μας. Τότε θα φύγει η ψυχολογική κουρτίνα και θα δούμε τον Θεό Καθώς Εστί!!!! Εκείνη την στιγμή, θα βιώσουμε χαρά, φως, αγαλλίαση, μέθη, εσωτερική άνοιξη και πλάτυνση. Όλα θα γίνουν αλλιώς, εν ετέρα μορφή, η καρδιά θα σπάει από την γλυκιά γεύση της Παρουσία Εκείνου που κρυβόταν πίσω από τα αρχέτυπα σύμβολα του ψυχισμού μας περιμένοντας την ωρίμανση μας. Τον καιρό που θα είμαστε έτοιμοι να μας αποκαλυφθεί.

π.Λίβυος