Τελευταία Νέα

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Αν τα δικά σου Χριστούγεννα είναι μελαγχολικά


Έφτασαν λοιπόν και τα φετινά Χριστούγεννα,σε άλλους με χαρά και σε κάποιους άλλους με μια δόση μελαγχολίας.Θα σταθώ στη δεύτερη περίπτωση μιας που η πρώτη δεν έχει ανάγκη από λόγια,μα μόνο από απόλαυση.

  Εσύ που μελαγχολείς για τους λόγους που σίγουρα θα έχεις,στάσου μια στιγμή,βάλε μία άνω τελεία στις σκέψεις που σου σκοτεινιάζουν τη χαρά..γιατί δεν μπορεί όλοι μας έχουμε μέσα μας και τη χαρά όπως έχουμε και τη λύπη.Στάσου μια στιγμή και άφησε την κάθε άσχημη σκέψη στην άκρη,και σκέψου απλά αξίζει?αξίζει να είσαι έτσι?εννοώ κερδίζεις κάτι με το να αναβάλλεις συνεχώς τη χαρά?Η ζωή μας σε αυτόν εδώ τον τόπο είναι τόσο,μα τόσο μικρή,όσο και μία ανάσα σχεδόν.

  Μην αναλώνεσαι σε σκέψεις και καταστάσεις που πέρασαν και που δεν μπορείς να αλλάξεις..μην χάνεσαι στις παγίδες που στήνει το μυαλό.
Άφησε την ψυχή σου να νιώσει ελεύθερη επιτέλους και να απολαύσει τις στιγμές,την χαρά,την ίδια τη ζωή.Πάρε μια ανάσα γαλήνης που τόσο έχεις ανάγκη και μην σκέφτεσαι το αύριο με τόσο άγχος.
Πάρε μια ανάσα και αφέσου στην αγάπη Εκείνου,εναπόθεσε κάθε σου φόβο στα πόδια Του,νιώσε την αγάπη Του και ησύχασε.
Πάντα θα είναι εκεί δίπλα σου να σου κρατά το χέρι.Αρκεί να Τον εμπιστευθείς.
Κάνε μια προσπάθεια,γιατί πραγματικά αξίζει.
Και τότε θα δεις..με τη δική σου προσπάθεια και τη βοήθεια Εκείνου όλα θα αλλάξουν χωρίς καν να το καταλάβεις!

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Ένα γιατί που γίνεται πίστη....



Πίστη σημαίνει μαθαίνω να εμπιστεύομαι,να αφήνομαι,να εγκαταλείπομαι γυμνός από τις δικές μου ερμηνείες,τα δικά μου θέλω,τις αρετές και τα πιστεύω μου.

Η πίστη γεννιέται πραγματικά στο όριο του θανάτου,εκεί που δεν υπάρχει το "εγώ",οι δυνάμεις σου,τα κατορθώματα σου,το όνομα σου,οι επιτυχίες σου,για να σε σώσουν και να σε αυτολυτρώσουν.Εκεί που οι λέξεις μαρμαρωμένες στις άκρες των ματιών ζητούν να γίνουν λυτρωτικά δάκρυα ελπίδας,στην παρουσία του Θεού,του Άλλου,που από βρέφος πείνασες και δίψασες.


Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του π.Λίβυου(π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος) "Κάθε τέλος μια αρχή"
Εκδόσεις Αρμός

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Πριν μιλήσεις Σκέψου για μια στιγμη!

Δεν πρέπει να κατακρίνεις κανέναν. ..
Ο καθένας άνθρωπος έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους που είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις του...
Άλλος από φόβο.,άλλος από ανασφάλεια άλλος από έλειψε αγάπης ή  προσοχής ψάχνοντας τρόπους για να γεμίσει τα κενά της ψυχής του πολλές φορές καταφεύγει είτε σε λάθος πράξεις είτε σε λάθος επιλογές. ..
Γι αυτό την επόμενη φορά που θα ετοιμαστεις να κατακρίνεις έναν άνθρωπο στασου για μια στιγμή και σκέψου. ...

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Η Δύναμη σου λέγεται Προσευχή!


Προσεύχεσαι; Ναι.

Πού όμως; Στον εαυτό σου, ή στο Θεό;

Μη βιαστείς να πεις ¨στο Θεό¨. Διότι, δεν είναι κάτι απλό.

Προσεύχομαι θα πει, αγγίζω το Θεό. Αυτόν που είναι: η ειρήνη, η αγάπη.

Απόδειξη αληθινής προσευχής: Η καλή αλλοίωσή σου. Η ευτυχία σου. Η λάμψη του προσώπου σου. Η μακαριότητά σου.

Εσύ λες ότι προσεύχεσαι, μα το παιδί σου, δεν βλέπει την αλλοίωση του Θεού στην ψυχή σου, παρόλο που λες ότι είσαι πνευματικός άνθρωπος που εκκλησιάζεται και προσεύχεται.

Ο Χριστός μας προσευχήθηκε στον Ιορδάνη και οι Ουρανοί άνοιξαν. Στο Θαβώρ, και έλαμψε. Στο όρος των Ελαιών, και οι ρωμαίοι στρατιώτες έπεσαν κάτω. Τόση η δύναμή της.

Μας ταιριάζει προσευχή.

Μας παίρνει από την φασαρία, και μας ενώνει με ένα περιβάλλον ήσυχο και ήρεμο.

Σε προχωρημένο επίπεδο προσευχής ξεχνάς: μέρα, ώρα, τόπο, χρόνο, φαγητό, ανάγκες. Ζεις αλλού. Σαν τον άγιο Νεκτάριο, που ¨χανόταν¨ στη γαλήνη της προσευχής.

Ταξίδι σε ξωτικά μέρη, υπερατλαντικό ταξίδι, υπερωκεάνιο. Η προσευχή. Ως ανάγκη και γλύκα της ψυχής, και όχι ως καθήκον.

Προσεύχομαι για να γίνω εγώ σαν Αυτόν, κι όχι για να βάλω το Θεό στη δική μου παθογένεια και το άγχος.

Προσεύχομαι για να με αλλάξεις Εσύ, Χριστέ μου. Κι όχι για να ¨αλλάξω¨ εγώ Εσένα.

Αναγκαία προϋπόθεση: Ο νους μου, να δώσει άπλα στην καρδιά. Να σιγήσει ο νους, που με ταράζει. Και να ακούσω τη γαλήνη της καρδιάς.

Προσευχή: Είσοδος στο χώρο που δεν έχει προβλήματα.

Ο λόγος που δεν αντέχω την ησυχία της προσευχής είναι, ότι έχω συνηθίσει στη φασαρία του νου, τη νοητική ¨βαβούρα¨ και αιχμαλωσία στα πράγματα αυτού του κόσμου.

Μερικοί όταν προσεύχονται, ξεχνούν τα προβλήματά τους!

Λιώνουν μέσα στη χάρη αυτής της θείας επαφής. Το άγχος φεύγει. Η ψυχή γεμίζει ασφάλεια, αγάπη, σιγουριά.

Όταν δεν προσεύχεσαι, αδικείς τον εαυτό σου. Του στερείς κάτι μεγάλο και σπουδαίο. Τον αφήνεις αφρόντιστο κι αβοήθητο.
Λίγη ώρα κάθε μέρα, να προσεύχεσαι.

Αν δεν μπορείς να μιλήσεις στο Θεό, μίλα λίγο έστω στη γυναίκα, στον άντρα και τα παιδιά σου. Ξεκίνα απ’ αυτά τα απλά. Κάνε την ψυχή σου λίγο πιο ευαίσθητη στον ¨ορατό¨ διπλανό σου, στον αδερφό σου.

Η ευαισθησία στα μικρά αυτής της ζωής, θα σε βάλει και στο κλίμα της προσευχής. Σαν μικρή εισαγωγή.

Και μετά, θα έρθει το μεθύσι της χαράς της προσευχής. Και θα ¨φτιαχτείς¨. Και δεν θα σε διαλύει τίποτε απ’ τα πράγματα αυτής της γης.
Είδες;

Μιλάω για την προσευχή εύκολα. Μα δυσκολεύομαι να κάνω προσευχή. Πάντα τα λόγια είναι πιο εύκολα.

Συγγνώμη.



Απόσπασμα από την ομώνυμη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου:

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

H κυρία Δέσποινα

     

Εἶναι λίγες οἱ λέξεις γιά νά περιγράψεις μιά γυναὶκα πού θύμιζε τήν Παναγία. Δυό λόγια θά πῶ γιά μνημόσυνο.

Ὁ πρῶτος γιός της γενήθηκε ἀνάπηρος, μέ πόδια ἀτροφικά.Ὅλη της τήν ζωή  τήν ξόδεψε νά τόν ὑπηρετεῖ, γιατί ἐκεῖνος δέν μποροῦσε νά περπατήσει.  Ἡ κ. Δέσποινα διακονοῦσε τόν γιό της μόνη της. Δέν ἤθελε νά τόν ἀφήσει σέ ἵδρυμα. Ἑξήντα πέντε χρόνια δέν βγῆκε ἀπό τό φτωχικό της. Τό ἀπέριτο σπιτάκι της ἤτανε ὁ παράδεισος ὁλόκληρης τῆς γειτονιᾶς. Κάποτε καί ἡ κ. Δέσποινα ἀνήμπορη κι ἐκείνη ἔβαλε τό κρεββάτι της δίπλα στόν γιό της. Ὅταν κοιμότανε, τά κεφάλια τους σχεδόν ἀκουμπούσανε. Πρίν λίγο καιρό μοῦ εἶπε ἐτούτη τήν κουβέντα συγκινημένη. Γάννη, μιά ζωή διακονοῦσα τόν γιό μου, μά τώρα μέ ἀξίωσε ὁ  Θεός καί τόν ἔχω συντροφιά. Κάθε βράδυ μοῦ χαϊδεύει μέ τό χέρι του τό κεφάλι μου. Ποιός ἄλλος ἀξιώθηκε τέτοια χάρη ; Δόξα σοι ὁ Θεός. Ὁ γιός της, χαριτωμένος καί αὐτός, κάποτε μοῦ εἶπε ἐτούτο τόν ἀπίστευτο λόγο... Εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος ἀπό τήν ζωή μου, ἀδερφέ. Ποτέ δέν περπάτησα καί ἔτσι ὁ Θεός δέν μοῦ στέρησε τίποτα στήν ζωή μου.

Τό δωμάτιο τῆς κ. Δέσποινας ἤτανε γιά μένα καί γιά πολλούς ἄλλους τόπος ἀναπαύσεως, γαλήνης, καταφύγιο, ἀληθινό σχολεῖο, ἕνα πραγματικό νοσοκομεῖο γιά ὅλες τίς ἁρρώστιες τῆς ζωῆς.
Κοιμήθηκε τήν Β' Κυριακή τῶν Νηστειῶν, σέ ἡλικία 98 ἑτῶν.
 Αἰωνία της ἡ μνήμη.

Ιωάννης Φρουδαράκης



Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Μια Ανάσα Γαλήνης


Πάλι τα ίδια...ένας μύλος το μυαλό σου.
Οι ίδιες σκέψεις που προσπαθούν να σπείρουν με φόβο και ανησυχία ότι όμορφο υπάρχει..
Αφού μέσα σου το ξέρεις και συ ο ίδιος πως είναι μόνο σκέψεις...πως όπως και να 'χει αυτό που είναι να γίνει απλά θα συμβεί...πως δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτε...
Σταμάτα λοιπόν να τις τρέφεις με φαντασίες.Απόλαυσε τη ζωή που σου χαρίζεται και απλά εμπιστεύσου τα πάντα σ' Εκείνον.
Πάρε μια ανάσα και συνειδητοποίησε πως δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι.

Άμυ



Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα.


Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα. Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα. Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα. 
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…
Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον, κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης. Φτάνει που τον βρήκες…. Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή. Και να θυμάσαι, οτι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ..

π.Λίβυος


Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Ένα βλέμμα στον Ουρανό...


κάποιες φορές είναι αρκετό για να γεμίσει η ψυχή σου με γαλήνη,
με ευγνωμοσύνη
και με εκείνο το υπέροχο συναίσθημα βεβαιότητας πως 
κάποιος εκεί ψηλά σε αγαπάει και θα σε προστατεύει για πάντα
 μέσα στην αγκαλιά Του...




Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Διάλεξε τι ζητάς.


 Το "τέλειο" από έναν άνθρωπο ή το αληθινό? Να ξέρεις οτι το αληθινό δεν είναι πάντα το "τέλειο". Στην ανασφάλεια σου, να φτιάξεις το "τέλειο" στην πραγματικότητα οικοδομείς το ψεύτικο. Γιατί σε αυτή τουλάχιστον την ζωή τελειότητα δεν υπάρχει. Το ζητούμενο δεν είναι να περνάμε τέλεια άλλα καλά και ευτυχισμένα...


π.Λίβυος


Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί.


Δεν είναι η θλίψη μια κατάρα που πρέπει να εξορκίσουμε από την ζωή μας, αλλά μια διαδικασία μεταμόρφωσης. Μια διαδικασία που πρέπει να σεβαστούμε δίνοντας της τον χρόνο που χρειάζεται για να εκφραστεί. Μια απώλεια, κάτι που έχασες και ίσως να μην θυμάσαι, κάτι που σου λείπει ή κάτι που τελείωσε, παίρνει νέα μορφή, μεταπλάθεται, ξαναγεννιέται, μεταμορφώνεται. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί, να πέσει και να σηκωθεί. Να πονέσει και να γελάσει. Να θυμώσει και να ηρεμήσει, απιστήσει και να πιστέψει να αμαρτήσει και να μετανοήσει. Άφησε την ζωή να ρέει και τον Θεό να πρωταγωνιστεί. Μην ζητάς να γίνεις άγαλμα, τέλειο μα τόσο κρύο, παγερό, αμήχανο κι ανίκανο να νιώσει!!! Μην θέλεις όλα τα ελέγχεις χωρίς να τα ζεις. Όχι δεν είσαι ενάρετος μα φοβισμένος έως θανάτου. Να θυμάσαι, ότι πάνω από την κόλαση, περισσότερο φοβόμαστε τον παράδεισο.

π.Λίβυος

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Ανέραστα τον Νυμφίο δεν γνωρίζεις...



Για να υπάρχει Νυμφίος πρέπει να υπάρξει νύμφη. Και για να πραγματοποιηθεί συνάντηση χρειάζεται έρωτας. Μα για να ερωτευθείς πρέπει να μην έχεις χάσει την καρδιά και ανθρωπιά σου, εκείνη την αρχαϊκή παραδείσια αίσθηση της ομορφιάς. Και δυστυχώς πολλές φορές στον χώρο της θρησκείας και όχι της εκκλησίας, ο έρωτας παρουσιάζεται ως  αμαρτία και ματαιότητα. Ενοχοποιείται, γιατί ο ένοχος ελέγχεται καλύτερα.
Το όμως που αναδύεται  είναι, μπορεί ένας ανέραστος άνθρωπος να γνωρίσει τον Χριστό; Κάποιος που φοβάται να δοθεί, να αφεθεί, να τσαλακωθεί, να πέσει στα πατώματα, να κλάψει και να πενθήσει, μπορεί να αισθανθεί την παρουσία του Νυμφίου; Μονάχα η αγάπη ξέρει να δίνει χωρίς να ζητάει, να ζει χωρίς να υπολογίζει, να αφήνεται χωρίς να κρατιέται, να πεθαίνει για τον αγαπημένο της.
Η εκκλησία του Χριστού, του Αγίου Πορφυρίου και Ισαάκ του Σύρου, μας λέει ότι για σωθείς, πρέπει να προσέξεις κάτι πολύ σημαντικό, να μην χάσεις την καρδιά και την ανθρωπιά σου.
Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να γίνουμε «πνευματικοί άνθρωποι» χάσαμε την ανθρωπιά μας. Αναζητώντας τον Θεό, χάσαμε τον άνθρωπο. Εάν δεν μάθεις να ερωτεύεσαι, να συνδέεσαι, να σχετίζεσαι, να αγαπάς και να μοιράζεσαι, να δίνεσαι και να ταπεινώνεσαι, δεν θα αναγνωρίσεις ποτέ στο πρόσωπο του Νυμφίου της Μεγάλης Εβδομάδος τον Χριστό. Θα βλέπεις τα κατορθώματα και τις πνευματικές αρετές σου. Τους νόμους και κανόνες που αρέσκεσαι να επιδίδεσαι ικανοποιώντας το "εγω" σου, μα δεν θα μάθεις ποτέ οτι "σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της απώλειας του...."

π.Λίβυος 

πηγή:http://plibyos.blogspot.gr/


Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Μεγάλη Εβδομάδα....

Τι να γράψεις για την Μεγάλη Εβδομάδα όταν η ζωή σου πνίγεται σε μια μικρή πεζότητα. Πώς να προσεγγίσεις τα Μεγάλα όταν νιώθεις τόσο μικρός; Πώς να μιλήσεις για την όντως χαρά όταν φυλλομετράς δάκρυ και αίμα στο ημερολόγιο της ψυχής σου;

Μήπως όμως μονάχα μέσα από την ταπείνωση, την επίγνωση, τα αδιέξοδα και τις καταστροφές μπορείς να εισέλθεις στον Νυμφώνα Του;

Γιατί αυτό τελικά που θα ανοίξει την θύρα του ουρανού δεν θα έχει σχέση με τις αρετές μας. Ούτε με τις υπόγειες διαδρομές στα ναρκισσιστικά παιχνίδια του εγωκεντρισμού μας και ας έχουν το προφίλ της «πνευματικότητας». Το μυστικό του ουρανού είναι μια τέχνη που την γνωρίζουν μονάχα οι ταπεινοί. Είναι απλό μα θέλει τσακισμένο εγωισμό .Είναι σοφό μα θέλει να είσαι «μωρός» .Είναι για τους πιστούς μα όχι για αυτούς που κάνανε την πίστη εγγυήσεις και ιδεολογία. Είναι μια γλώσσα μυστική που δυο είδη ανθρώπων την γνωρίζουν στην ζωή , οι Άγιοι και οι πολλοί αμαρτωλοί, άλλωστε για να ΄΄ φτάσεις στον παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης...΄΄ ή να είσαι στον προσωπικό σου ΄΄Άδη και να μην απελπίζεσαι (Άγιος Σιλουανός του Άθω).

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι γι΄ αυτούς που αισθάνονται ισχυροί, που ζαλίστηκαν στην αλαζονεία της δήθεν αρετής τους, στην δύναμη της εξουσίας τους και των «κατορθωμάτων» τους. Δεν είναι γι΄ αυτούς που έμειναν πιστοί στα «έθιμα» και τις «παραδόσεις» μιας θρησκευτικής σύμβασης.Από τότε που πάψαμε να «μετράμε την ποιότητα της ζωής με την χαρά της Γιορτής…» να μεταμορφώνουμε τον πόνο σε προσευχή, τους καημούς και τα μεράκια της υπάρξεως μας σε τέχνη, δεν μπορούμε να βιώσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα. Γιατί για να βιώσεις την Μεγ. Εβδομάδα πρέπει με πνευματικό θάρρος να ομολογήσεις «ότι στα δάκρυα της Μαγδαληνής είδες τα δάκρυα σου..».

π.Λίβυος

πηγή:http://plibyos.blogspot.gr/


Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Δεν υπάρχει ζωή εκεί που όλα υπολογίζονται


Αλλά δυστυχώς μονάχα τότε στην απειλή του μηδενός, στο όριο του θανάτου έρχεται το ξύπνημα.
Η συναίσθηση. Η Ανάσταση από τον θάνατο της νεκρής ζωής μας.

Τότε τα χέρια δένουν κόμπο, τα γόνατα λυγίζουν, οι μνήμες και οι πόθοι για ότι δεν έζησες ματώνουν και αιμορραγούν. Πιάνεις το κορμί της ψυχής σου στα δυο σου χέρια και το μεταφέρεις σαν θυσία παρακλήσεως στον Θεό σου. Παράκληση κάνεις και του ζητάς να σου δώσει έστω μια μέρα ακόμη. Έστω μια στιγμή μονάχα. Να ζήσεις ότι θα πει ζωή. Και ζωή σημαίνει να μην προδίδεις τις στιγμές σου. Να δίνεις το παρόν κάτω από τον ήλιο, το φεγγάρι, μέσα σε μια αγκαλιά, σε μια φιλία, σε ένα φιλί σε μια βαθιά προσευχή.

Δεν υπάρχει ζωή εκεί που όλα υπολογίζονται. Που μετριούνται προϋπολογίζονται.
Η ζωή είναι παρόν ως εμπειρία μονάχα σε όλα εκείνα που μας έμαθαν να θεωρούμε μικρά και ασήμαντα. Σε όλα εκείνα που κάποιοι ονόμασαν "μάταια" γιατί τα ζήλεψαν και τα φοβήθηκαν πολύ.

π.Λίβυος

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Η ιστορία ενός μολυβιού


Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα.
Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
Το παιδί, περίεργο, κοιταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα.
Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.
Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.
Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβύνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.
Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.
Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

πηγή:http://apostagmatakardias.blogspot.gr/




Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!


Θα περάσει 
κι αυτό!! 
Χαλάρωσε!..
Δες 
την απέναντι όχθη,
τον Ήλιο 
και τ' αστέρια.
Γενικώς, 
ανοίξου.
Βγες.
Πλάτυνε.
Χώρα τα όλα.
Συγχώρα τους όλους.
Γίνε Φως. 
Γίνε Χριστός!!


π.Ανδρέας Κονάνος



Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

Ένας Ουρανός Γεμάτος Φως κι Ανάσταση!



Σήμερα έχει ένα φοβερό γαλάζιο ουρανό. Γεμάτος φως. Τελικά Θεέ μου πόσο γαλάζιο κρύβεις πίσω από το γκρίζο και πόση Ανάσταση πίσω από το Σταυρό.....

π.Λίβυος

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Μοναξιά μου τίποτα



Έτσι ξαφνικά γίνεσαι ο εαυτούλης σου και δεν θέλεις τίποτα
μόνο να ακούς τη φωνή μέσα σου
όλα τα έξω τα ανεξήγητα δεν σε ενδιαφέρουν 
δεν τα αναλύεις 
δεν ξοδεύεσαι
και τότε λιώνεις στη μοναξιά σου
και την κάνεις πετσί σου γνήσιο
με τη βούλα που λένε...
εξάλλου και παρέα πάλι μόνος ή μόνη ένιωθες


Θεανώ

Περιμένοντας το αύριο χάνεις το τώρα που σ' ανήκει.


Δεν ψάχνω πλέον "υπερβατικά" θαύματα στη ζωή μου. Δεν περιμένω να' ρθει κάποια μεγάλη μέρα.Ξέρεις απ' εκείνες που μεγαλώνεις μια ζωή 
για να την ζήσεις και στο τέλος δεν κρατά πάνω από 10 λεπτά αποπροσανατολισμού. Μου αρκεί οτι ξημερώνει και βραδιάζει. 
Η μεγαλύτερη πλάνη είναι να κρατάς μια χούφτα ουρανό και εσύ να περιμένεις πότε θα γίνει έκλειψη για να θαυμάσεις.Την πάτησες.Διότι περιμένοντας το αύριο χάνεις το τώρα που σ' ανήκει.
Γι αυτό σου λέω,ένα καλημέρα και μια καληνύχτα μου αρκούν για να κάνω τον Σταυρό μου.Ένας μυρωδάτος πρωινός καφές ένας περίπατος , μια αγκαλιά και δύο μάτια να με κοιτούν είναι ''θεοπτία''.

π.Λίβυος



Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Ο κάθε πόνος είναι κι ένα μάθημα - Όλα είναι ανθρώπινα


Ναι είναι μάθημα.-
Σου το γράφω τώρα όμως που σχεδόν έχει περάσει...γιατί την στιγμή που υποφέρω συνήθως δεν μπορώ να σκεφτώ έτσι...πολλές φορές μάλιστα χάνω την ψυχραιμία μου...θυμώνω,φωνάζω,κλαίω από θυμό,τα βάζω μαζί Του και Του μιλώ σαν να τον έχω μπροστά μου :"Γιατί το επιτρέπεις αυτό?αφού βλέπεις δεν το αντέχω,δεν μπορώ,γιατί με τυραννάς?γιατί με δοκιμάζεις τόσο σκληρά?"
Άλλες πάλι φορές πιστεύοντας πως με έχει εγκαταλείψει :"Που είσαι?Με ξέχασες?Μήπως τελικά δεν με αγαπάς όσο θέλεις να πιστεύω?Μήπως τελικά δεν υπάρχεις καν?'(!)''.
 Όταν όμως κοπάσουν όλα μέσα μου...τα νεύρα,ο εγωισμός,ο θυμός,η απογοήτευση και έρθει -συνήθως- εκείνο το λυτρωτικό κλάμα...τότε όλα αλλάζουν...εκεί είναι που Τον αισθάνομαι δίπλα μου όσο ποτέ...και μαθαίνω να κάνω και πάλι υπομονή,μαθαίνω ίσως την επόμενη φορά να στέκομαι πιο δυνατή,μαθαίνω να βγαίνω από το εγώ μου,να εκτιμώ περισσότερο την κάθε μέρα που ξυπνώ και έχω την υγειά μου,μαθαίνω να ζω πραγματικά και να εκτιμώ την κάθε στιγμή που είμαι ευτυχισμένη,μαθαίνω τις αντοχές μου,μαθαίνω εμένα,μαθαίνω πιο βαθιά την έννοια της ευγνωμοσύνης....και ίσως τελικά με όλα αυτά μαθαίνω και να Τον αγαπώ περισσότερο.
  Θέλω με λίγα λόγια να σου πω πως όλα είναι ανθρώπινα.Το κάθε συναίσθημα που νιώθουμε.
Ακόμη και η αμφισβήτηση,και ο θυμός προς Εκείνον,και η απογοήτευση και η έλλειψη πίστης...όλα!
Γιατί?γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι Θεοί!Οπότε κάθε φορά που μπορεί να νιώσεις παρόμοια μην ταράζεσαι τόσο...κι αν νιώσεις την ανάγκη να Του μιλήσεις κάνε το!Ακόμη κι αν αυτά που θέλεις να Του πεις είναι μόνο παράπονα και θυμός!Κάνε το!Πίστεψε με είναι πολύ πιο αληθινή μια 'συζήτηση'-προσευχή τέτοιου είδους που γίνεται με ειλικρίνεια και από βάθος ψυχής από οποιαδήποτε ανάγνωση απλής προσευχής!Είναι εκεί και περιμένει πάντα να ακούσει κάθε αλήθεια της ψυχής σου όπως ακριβώς την αισθάνεσαι!
  Τέλος προσπάθησε να κρατήσεις την ουσία του μαθήματος που κάθε φορά είναι ίσως και διαφορετική...μπορεί να περιέχει αγάπη,εξάσκηση δύναμης και υπομονής,αντοχής και ανοχής,ταπείνωσης,και πολλά άλλα που μόνο Εκείνος ξέρει ότι χρειάζεσαι.

Άμυ



Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο



Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.Δεν ζήσαμε όλοι τις ίδιες ζωές.
Δεν είχαμε όλοι κοινές ουλές και τραύματα.Τα μάτια μας δεν είδαν κοινές σκηνές βίου.
Χαμόγελα δεν άνθισαν παντού και αγκαλιές δεν έκλεισαν σφιχτά γύρω από τους κόρφους μας.
Είναι αρκετοί που έμειναν ορφανοί.
Άλλοι δίχως φιλί και πολλοί δίχως ν' ακούσουν ένα "σ' αγαπώ","σε χρειάζομαι","σε θέλω","σε ποθώ","μπράβο","μπορείς","θα τα καταφέρεις".
Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να με κρίνεις,γιατί εσύ δεν έζησες τη ζωή μου.
Ένα μόνο σου ζητώ.Αυτό το δάκτυλο που χρόνια τώρα επιδεικτικά κουνάς μπροστά στα μάτια μου,κατέβασε το,και πιάσε μου το χέρι.Είναι η μόνη κίνηση που τρομοκρατεί τον θάνατο.

π.Λίβυος

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Είναι τελικά ο θάνατος που γεννάει αναστάσεις…



Όταν έκλαψες έλαμψες και όταν πόνεσες ομόρφυνες. Όταν πληγώθηκες ελευθερώθηκες και όταν μάτωσες αγίασες. Είναι τελικά ο θάνατος που γεννάει αναστάσεις…

π.Λίβυος

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Άσε μας ρε κόσμε!



¨Πάτερ, με σχολιάζουν συγγενείς. 
Και στη δουλειά είναι κάποιοι που με θάβουν.¨
Οι γνώμες των ανθρώπων 
σε τρελαίνουν.
Ας πουν ό, τι θέλουν.
Τι ξέρουν; 
Ποιος σε ξέρει καλά; 
Εδώ ούτε συ ο ίδιος 
δεν γνωρίζεις 
την ψυχή σου, 
και θα ‘ρθουν 
οι άλλοι 
να σε κρίνουν,να σου βάλουν ετικέτες, 
να κάνουν γνωματεύσεις, 
να πουν για σένα 
διάφορα;
Άσε μας, ρε κόσμε.
Εσύ που πρώτα 
μας τρελαίνεις, 
έρχεσαι μετά 
να μας κρίνεις;
Κόσμε, τρελέ!
Κοίτα μπροστά 
το θάνατο 
που όλους μας 
παραμονεύει.
Κι άσε κι εμένα 
ήσυχο.
------------------------------------------------
Δεν αναφέρεται η παραπάνω ανάρτηση στη γνώμη των φίλων μας που έρχεται να μας ξυπνήσει αγαπητικά από διάφορα κωλύματα, προβλήματα, εμμονές, υποχόνδριες συμπεριφορές κλπ δυσκολίες του χαρακτήρα μας. Αυτά τα σχόλια είναι πολύ χρήσιμα και θεόσταλτα.
Γι' αυτό τα θέλουμε, τα ακούμε, καθρεφτιζόμαστε και κάνουμε προσπάθεια αλλαγής.
Το θέμα είναι η διάκριση των μεν από τα δε.
Συνήθως οι προβληματικοί νιώθουν ήρωες και γίνονται πιο προβληματικοί,
ενώ οι αδίκως αδικημένοι βουλιάζουν πιο πολύ στην μειονεξία, λόγω ευαισθησίας.
Λύση: το καθρέφτισμα σε έναν καλό φίλο, πνευματικό, ή όποιο βοηθό στης ζωής το δρόμο.


π.Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Μια αγκαλιά γεμάτη Αγάπη...



Να αφιερώσουμε μια ημέρα αντί για νηστεία να δίνουμε αγκαλιές σε όλους εκείνους, ορφανούς,πεινασμένους, άστεγους, άρρωστους, μοναχικούς και κάθε λογής πληγωμένους, που δεν ένιωσαν ποτέ αγάπη και πεθαίνουν στα αζήτητα της μοναξιάς... Μόνο μη μου φορέσετε τα "καλά" σας ρούχα που πάτε στην εκκλησία και μου "λερωθείτε"...

π.Λίβυος

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Η φίλη μου διαλέγει να ζήσει...


Η φιλαυτία μου με εμποδίζει να αγαπήσω κάποιον άλλον.
Διαλέγω την ησυχία που όμως είναι ταραχή.
Διαλέγω μια γωνία του σπιτιού μου για να νιώθω αφανείς...και τότε οι προβολείς πέφτουν στον εαυτό μου....
τα θέλω μου γίνονται τεράστια
μη μου τους κύκλους τάραται.
Κάποιος φίλος θέλει τη συμπαράσταση μου...ζητά να ζήσει-το παραμύθι του!βασιλοπούλες βασιλόπουλα και αίσιο τέλος-
Απαντώ εγώ δεν μπορώ γιατί είμαι αδύναμη για να σε στηρίξω....πώς να δώσω αφού απέχω,δεν έχω αυτή τη στιγμή...αλλά ελπίζω προσεχώς να μπορώ να δώσω...

Θεανώ

Η αγκαλιά της Παρουσίας Του.....



Αρκετές φορές προσπαθώ να καταλάβω πως φανταζόμαστε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι, περιμένουμε να ανοίξει ο ουρανός και με ένα χολιγουντιανό τρόπο να βγει ένα χέρι που θα ανήκει στο «Θεό» να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Άλλοι πάλι ότι από τα ουράνια στρώματα θα κατέβει ένα υπέρτατο Ον, το οποίο με φαντασμαγορικό κινηματογραφικό τρόπο θα επέμβει στην γή στην ιστορία, στην ίδια μας την ζωή.
Ξεχνάμε βέβαια ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Ξεχνάμε ότι όλες οι ανθρωπομορφικές εικόνες περί Θεού δεν απευθύνονται στο Είναι του, αλλά στην δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε έξω από εικόνες και σύμβολα.
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά ίσως. Ο Θεός που περιμένουμε έχει ήδη φανεί στο πρόσωπο του Χριστού. Και μας είπε, ότι ένα έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο θα είναι μέσα μας και δίπλα και γενικότερα στην ζωή μας. Και ότι η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι η αγάπη. Έλα όμως που εμείς δεν την αντέχουμε ούτε να την δίνουμε πολλώ δε μάλλον όταν μας την δίνουν, και αρεσκόμαστε σε μια μαγική, συναισθηματική και φαντασιακή εικόνα Θεού.
Κοιτάξτε εάν ο Θεός ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, μέσα από ένα νεφελώδες συναισθηματισμό που πολλές φορές γίνεται και παραληρηματικός, δεν θα ερχόταν στο κόσμο να ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Θα μας αποκάλυπτε απλώς μια ουράνια ιδέα. Μια ουράνια αρχή με την οποία θα έπρεπε να συντονιστούμε. Ενώ τώρα στο πρόσωπο του Χριστού μας αποκαλύπτει μια σχέση!!!
Αυτό το κάνει για πολλούς βέβαια λόγους μα ένας πολύ σημαντικός είναι γιατί ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ανώτερη δύναμη, ούτε μια απρόσωπη συμπαντική ενέργεια. Αλλά πρόσωπο με συγκεκριμένες ιδιότητες. Μπαίνει στην ιστορία και στην καθημερινότητα μας. Αποκαλύπτεται.
Μια από αυτές τις αποκαλύψεις Του, όχι μόνο αυτή, γιατί ο Θεός φανερώνεται με πολλούς τρόπους και μάλιστα παράδοξους, είναι μέσα από τους ανθρώπους που είναι διπλά μας, ή εμφανίζονται στην ζωή μας.
Γι αυτό όταν ζητάμε την βοήθεια του Θεού, όταν λέμε μα που είναι ο Θεός, γιατί δεν μου φανερώνεται, ας κοιτάξουμε και λιγάκι δίπλα μας. Γιατί στα πρόσωπα των ανθρώπων φανερώνεται η αγάπη του Θεού σε εμάς. Εκεί θα βιώσουμε την παρουσία Του. Όταν μας στέλνει ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας προσέχουν, μας στηρίζουν, δεν μας κρίνουν ούτε μας επικρίνουν και δεν μας καταστρέφουν. Και αν ορισμένοι δεν τους συναντήσαμε ακόμη θα μας τους φανερώσει εάν εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτή την κοινωνία μας μαζί τους.

Έλεγε ένας γέροντας ότι εγώ την αγάπη του Θεού την κατάλαβα όταν γνώρισα τον παπά- Φ…….. εκεί ένιωσα ψυχή και σώματι τι σημαίνει να σε αγαπάει ο Θεός. Άλλος φίλος καλός, μου έλεγε: πάτερ μου, τόση αγκαλιά που πήρα από τον Γέροντα, δεν την έχω πάρει ποτέ από τον πατέρα μου. Στην σχέση μαζί του κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος. Πήρα κοντά του την αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ.
Μια κοπέλα μου είπε: μέσα σε μια αγκαλιά έκανα την πρώτη μου εξομολόγηση και ένιωσα την αγάπη του Κυρίου μας. Άλλη μου ανέφερε. Εγώ αγάπη δεν πήρα από το σπίτι μας. Μα μου έδωσε απίστευτη στοργή μια κυρία γειτόνισσα που δεν είχε παιδιά. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπάει. Τον Αββα Ποιμένα τον έλεγαν επί γης Θεό; Γιατί; Γιατί σκέπαζε όλους τους ανθρώπους με την αγάπη του και δεν τους κατέκρινε. Μα και τον παπά-Σάββα στο Άγιον Όρος, έτσι τον προσφωνούσαν, γιατί όταν τον συναντούσες καταλάβαινες αναλογικά πάντα, πως είναι η αγάπη του Θεού.
Εμείς όμως τι κάνουμε τους ανθρώπους που μας στέλνει ο Θεός; Τους διώχνουμε από την ζωή μας. Τους συκοφαντούμε τους εκδικούμαστε γιατί μας αγάπησαν και εμείς δεν το αντέξαμε.
Μήπως λοιπόν ο Θεός έχει φανερωθεί πολλές φορές στην ζωή μας και εμείς απλά δεν τον καταλάβαμε γιατί ψάχνουμε στα νεφελώματα της φαντασίας μας και όχι στην ιστορία της ζωής μας; Μήπως κοιτάμε ουρανό και δεν βλέπουμε ότι στέκεται δίπλα μας; Ότι πολλές φορές όπως έλεγε και ο π. Δημήτριος Στανιολάε; ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεβάτι μας;

π. Λίβυος

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του...


Ναι είμαστε πληγωμένοι. Και φοβισμένοι πολύ. Έχουμε σκέψεις σαν αναθυμιάσεις από παλιές πληγές που κάπου κάπου μυρίζουν άσχημα. Νιώθουμε τέτοιες απογοητεύσεις που τσακίζονται τα όνειρα μας, σε βάθος απύθμενο. Μας πλησιάζουν θλίψεις και αισθανόμαστε ότι δεν πρόκειται να γελάσουμε ποτέ ξανά. Ένα βαρύ πέπλο ακηδίας θολώνει το τοπίο της ματιάς μας, και μονολογούμε, "πάει τελείωσε από το κρεβάτι δεν ξανασηκώνομαι". Αλλά δεν είμαστε μόνο αυτό βρε παιδιά. Είμαστε και φως και χαρά και ομορφιά. Δεν δάκρυσαν μόνο τα μάτια μας, αλλά γέλασαν και έλαμψαν πολλές φορές. Δεν αναστέναξαν μονάχα τα στήθη μας, χάρηκαν κι ολας. Ούτε απόλυτα ορφάνεψαν τα χέρια μας, έδωσαν και πήραν πολλές ζεστές αγκαλιές. Και χείλη φιλήσαμε, και χέρια κρατήσαμε και αγκαλιές δεχθήκαμε και το μπλε του ουρανού ποθήσαμε. Στο χέρι μας, είναι να διαλέξουμε. Η την μιζέρια του χθες ή το φώς του αύριο. Μα πονάω θα μου πεις. Το ξέρω και εγώ πονάω. Μα πάνω από τον πόνο μου στέκει πιο διψασμένη και πεινασμένη η καρδιά μου για ζωή. Πάντα η ζωή νικάει τον θάνατο αρκεί να είσαι έτοιμος να θάψεις το χθες και να αναστήσεις το αύριο… «μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του.»

π.Λίβυος

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Ο κήπος της προσωπικής μου Γεσθημανής



Πόνεσα, πείνασα, δίψασα, έμεινα μέρες ολάκερες και νύχτες αξημέρωτες στο κήπο της προσωπικής μου Γεσθημανής. Έκλαψα, οργίστηκα, απελπίστηκα. Διαμαρτυρήθηκα απέναντι στις συνθήκες και την ζωή που έζησα.
Άργησα.... Αλλά αισθάνθηκα. Νομίζω ότι κατάλαβα. Κατάλαβα ότι η μόνη κληρονομιά μου, η μοναδική περιουσία μου ήταν αυτές οι βαθιές πληγές. Εκείνες που μου έδωσαν την δυνατότητα να βλέπω τους ανθρώπους με ιερότητα. Να λέω το ναι ναι και του ου ου. Να δακρύζω στο όμορφο, να θυμώνω στο άδικο, να οργίζομαι στο παράλογο. Να βλέπω τα νοήματα πίσω από τα πράγματα. Το δάκρυ μέσα στην επιφάνεια της χαράς και το γέλιο μέσα στο επίπλαστο πένθος. Όλα αυτά τα χρωστάω σε εκείνες, και ας με πόνεσαν τόσο πολύ.
Τώρα τα βράδια σκύβω σαν σκύλος και γλείφω τις ματωμένες μου πληγές. Τις ευχαριστώ για τις μέρες που συντρόφευσαν την ύπαρξη μου. Τις ευχαριστώ που υπήρξαν και ας πόνεσα, είναι η μόνη μου κληρονομιά, η μόνη περιουσία της ύπαρξης μου.

π.Λίβυος

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Το παράπονο μου



Την φώτιση του Αγίου Πνεύματος χωρίς κόπο δώρο στην βάπτιση μας και εμείς αν διαφυλάξουμε χωρίς αμαρτίες ή μάλλον να αλλάξουμε το νου με εξομολόγηση και Θεία Μετάληψη  και προσευχή να μας φωτίζει σαν με φακό προσπαθούμε να φτάσουμε στο Ουράνιο Φως να μας δει ο Θεός μας αλλά επί πλείστον εμείς αλλού έχουμε εκείνη την ώρα τη καρδιά μας.Εγώ στην αγωνία πότε θα γίνω πλούσια/μάνα κ.λ.π. εσύ πώς η Μαρία και καθείς αλλού και χάνουμε την αναφορά μας στο ζώντα Λόγο και επιθυμούμε όλα να είναι θέμα των δικών μας δυνάμεων σχέδια προς υλοποίηση...να κάνω αυτό και εκείνο,χωρίς να υπολογίζουμε ούτε καν τον άλλο που έχουμε στόχο να φέρουμε στα δικά μας μέτρα...μας αγαπάμε λέμε και ζητούμε να είναι σύμφωνα με τα γούστα μας και νοιαζόμαστε πάντα, όμως να ικανοποιεί τις προσδοκίες μας δηλαδή ποιόν προσπαθούμε να πείσουμε ότι κάτι είμαστε και η γη γυρίζει για εμάς και ο Θεός που φαίνεται σε όλο αυτό?

Θεανώ

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου;


Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου; Να κάνεις συντρίμμια το είδωλο σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου; Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιά σου; Τα σημάδια των παθών σου; Να αφήνεις όλα τα όπλα του «εγώ» πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάρτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής; Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα. Να είσαι ανώνυμος στο έπαινο και απαθής στην κατηγορία. Να είσαι αυτό που είσαι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλησαν ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες. Να γίνεσαι αυτό που λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και με συγκλονίζει «σαν να μην υπήρξες ποτέ…». Να μάθεις τελικά ότι ο έπαινος και η κατηγορία είναι ίδια φυλακή;…

π.Λίβυος

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ



Το πιο 
μεγάλο 
μέρος 
της ζωής 
μπορεί 
να χωρέσει 
σε δυο 
λέξεις:

Τσάμπα φόβος.


π.Ανδρέας Κονάνος