Τελευταία Νέα

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Το παιδάκι με το κομμένο πόδι από τη Γάζα.....

Το άλλο του πόδι δεν είναι εδώ ή εκεί,
δεν είναι στο δάσος, ή μέσα στο χώμα.
Το άλλο του πόδι είναι μες στην καρδιά μου,
λιώνει εκεί, γίνεται λόγος, γίνεται
η αυριανή μου φωνή. Το άλλο του πόδι
είναι ο σταυρός – το πλάτος και το ύψος του -
είναι ο σταυρός του Ιησού στον αιώνα μας.

Το παιδάκι του Βιετνάμ
με το κομμένο πόδι ~ Νικηφόρος Βρεττάκος



Τα συγχαρητήρια μου στον δημιουργό για το συγκλονιστικό κομμάτι αλλά και βίντεο.


Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Είμαστε Ένα

Όταν η έπαρση έρχεται 
να πνίξει την ψυχή μου 
και να με πείσει για το ψέμα της, 
φουσκώνοντας λαιμό και φλέβες 
με αίμα βρώμικο,
σκέφτομαι πόσο ενωμένος είμαι 
μ’ όλους κι όλα.
Το κοινό μοίρασμα 
της αγάπης μας.
Την αγαθή Πηγή του Παράκλητου,
που αρδεύει σωστικά τα πάντα. 
Το Πέλαγος που σα Λιμάνι 
περιμένει την καρδιά μας.
Ότι είμαι μέσα σου 
και μέσα μου εσύ.
Ότι αυτό που έχω ευωδιάζει μόνο 
όταν μοιράζεται φιλικά,
και πολλαπλασιάζεται 
όταν έχω τα χέρια μου ανοιχτά.

Και τότε γίνεται η χαρά μου 
ωκεανός μεγάλος.

Με άλλα λόγια:
Ο Χριστός εν τω μέσω ημών, 
εν Πνεύματι αγίω.

π.Ανδρέας Κονάνος

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Μόνο ο Θεός το ξέρει!

Κάποτε ζούσε σ' ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.
-"Μα καλά είσαι ανόητος;" ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.
"Πούλα το άλογο για το καλό σου,
θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!"
-"Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου...
Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;" απαντούσε ο γέροντας,
"Μόνο Ο Θεός το ξέρει!"
Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα.
Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.
Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:
-"Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου;
Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.
Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο".
Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:
-"Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο Ο Θεός το ξέρει!"
Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του έχει σαλέψει..
Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.
Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:
-"Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό,
αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν."
Ο γέροντας τους απάντησε:
-"Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό.. Μόνο Ο Κύριος γνωρίζει!
Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε.
Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.
Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα,
έπεσε κι έσπασε τα πόδια του, μένοντας ανήμπορος.
Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:
-"Τι κακό που σε βρήκε! Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί σου χέρι στις δουλειές – τον γιο σου – που υποφέρει τώρα από τους πόνους
και ίσως υποφέρει για όλη του τη ζωή."
Ο γέρος απαντούσε πάλι:
-"Ποιος ξέρει ... μόνο Ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!"
Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα του. Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης.
Δεν πήραν, φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένα πόδια,
κι έτσι δεν έλαβε μέρος στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.
Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν:
-"Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο, ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου."
Και ο γέροντας τούς απάντησε με τρυφερότητα:
-"Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά. Ακόμη αδελφοί μου δεν το καταλάβατε:
Μόνο Ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό μας!!"
Πρέπει λοιπόν να δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη Στον Θεό μας, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα! Υπάρχει άραγε περίπτωση αν αφεθούμε όπως ένα μικρό παιδί στο Θέλημά του, να νιώσουμε ποτέ θλίψη, άγχος , στενοχώρια;

πηγή:http://tokandylaki.blogspot.gr/

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Το πνευματικό χάδι της προσευχής

Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή.Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε: « Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι′ αυτό συμπεριφέρεται έτσι.

Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται , είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.

Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.

Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει , κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο , για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του.

Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν” αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Όσιος Πορφύριος

πηγή:http://www.porphyrios.net/


Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Ο Θεός βρίσκεται παντού...!

Δεν ήσουν καλά, κι ένιωσες την ανάγκη να κάνεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο, να σε χτυπήσει λίγος αέρας, να δεις την φύση, τους ανθρώπους, να ακούσεις δυνατά μουσική στο ραδιόφωνο.... 
Όταν γύρισες μου είπες, ξεκουράστηκα, ηρέμησα, έφυγε ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μου, ένιωσα ο Θεός να γεμίζει την ύπαρξη μου με την Παρουσία Του, μέσα από τους ήχους και τα χρώματα. 
Ανάστησε την ψυχή μου, από τον Άδη της θλίψης που είχα περιπέσει... 
-Γίνεται αυτό πάτερ; Στο αμάξι, στην βόλτα, με μουσική; 

-Όλα γίνονται. Ποιος είμαι εγώ που θα πω του Θεού με πια μορφή και τρόπο θα κοινωνήσει με την καρδιά ενός ανθρώπου. Άλλωστε μας έχει συνηθίσει στις εκπλήξεις, μας έχει δείξει ότι οι δρόμοι που συναντά τους ανθρώπους είναι παράδοξοι στην δική μας λογική και ηθική. 
Οπότε κράτα αυτή την ειρήνη και μην αναλύεις. Πε
ς ευχαριστώ, δοξολόγησε και σώπασε.... μην ξυπνήσει και πάλι το κακό.

π.Λίβυος 

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Να προσεύχεσαι με την καρδιά

Η δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια 
αλλά στην απλότητα και στην ειλικρίνεια της καρδιάς.

Όπου υπάρχει ταπείνωση και απλότητα εκεί
βρίσκονται και οι άγγελοι.
Κι όπου υπάρχει έπαρση και εγωισμός εκεί
δεν υπάρχει τίποτα.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Για πρώτη φορά άκουσα την φωνή μου!

-Ξέρεις νιώθω παράξενα απόψε. Για πρώτη φορά άκουσα την φωνή μου!!!
-Πως γίνεται αυτό; Δε σου έλειπε η ακοή μήτε η φωνή. Πως το λες αυτό;
-Κι όμως για πρώτη φορά σήμερα άκουσα την δική μου την φωνή. Την γνώρισα, γιατί είχε το χρώμα της καρδιά μου, τον ήχο της ψυχής μου, και μυρωδιά από το κορμί μου;
-Μα πως; τόσα χρόνια ποιος μιλούσε, ποιος άκουγε;
-Τόσο χρόνια μιλούσαν όλοι οι άλλοι μέσα από την δική μου την λαλιά. Ο πατέρας, η μάνα, ο δάσκαλος, ο πάπας, το σόι, η κοινωνία οι "φίλοι" όλοι οι άλλοι εκτός από μένα.... Μιλούσα διαρκώς με μένα ποτέ δε με είχα ακούσει. Δεν ήταν η δική μου η μιλιά αυτή.
Απόψε για πρώτη φορά ένιωσα πως δεν είμαι εγώ.... μα αλήθεια, για πρώτη φορά στην ζωή μου, ήμουν απόλυτα εγώ δίχως τις φωνές των άλλων!!!

π.Λίβιος 

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Φτάνει να είσαι

Όταν είσαι,
δεν θέλει πάντα
να λες πολλά.
Όταν έχεις,
δεν χρειάζεται
να λες ¨πάρτε¨
Όταν λάμπεις,
δεν είναι ανάγκη
να φωνάζεις ¨κοιτάχτε¨
Όταν προσεύχεσαι,
δεν θα δει κανείς
κάτι παράξενο.
Θα νιώθει όμως
κάτι θεϊκό κοντά σου.
Μια ανάσα
από ανοιξιάτικο κλαδί αμυγδαλιάς,
ένα φτερούγισμα
από περιστέρι Θεοφανείων
την ώρα που ανοίγει
τα φτερά του.


π.Ανδρέας Κονάνος