Τελευταία Νέα

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Ο κάθε πόνος είναι κι ένα μάθημα - Όλα είναι ανθρώπινα


Ναι είναι μάθημα.-
Σου το γράφω τώρα όμως που σχεδόν έχει περάσει...γιατί την στιγμή που υποφέρω συνήθως δεν μπορώ να σκεφτώ έτσι...πολλές φορές μάλιστα χάνω την ψυχραιμία μου...θυμώνω,φωνάζω,κλαίω από θυμό,τα βάζω μαζί Του και Του μιλώ σαν να τον έχω μπροστά μου :"Γιατί το επιτρέπεις αυτό?αφού βλέπεις δεν το αντέχω,δεν μπορώ,γιατί με τυραννάς?γιατί με δοκιμάζεις τόσο σκληρά?"
Άλλες πάλι φορές πιστεύοντας πως με έχει εγκαταλείψει :"Που είσαι?Με ξέχασες?Μήπως τελικά δεν με αγαπάς όσο θέλεις να πιστεύω?Μήπως τελικά δεν υπάρχεις καν?'(!)''.
 Όταν όμως κοπάσουν όλα μέσα μου...τα νεύρα,ο εγωισμός,ο θυμός,η απογοήτευση και έρθει -συνήθως- εκείνο το λυτρωτικό κλάμα...τότε όλα αλλάζουν...εκεί είναι που Τον αισθάνομαι δίπλα μου όσο ποτέ...και μαθαίνω να κάνω και πάλι υπομονή,μαθαίνω ίσως την επόμενη φορά να στέκομαι πιο δυνατή,μαθαίνω να βγαίνω από το εγώ μου,να εκτιμώ περισσότερο την κάθε μέρα που ξυπνώ και έχω την υγειά μου,μαθαίνω να ζω πραγματικά και να εκτιμώ την κάθε στιγμή που είμαι ευτυχισμένη,μαθαίνω τις αντοχές μου,μαθαίνω εμένα,μαθαίνω πιο βαθιά την έννοια της ευγνωμοσύνης....και ίσως τελικά με όλα αυτά μαθαίνω και να Τον αγαπώ περισσότερο.
  Θέλω με λίγα λόγια να σου πω πως όλα είναι ανθρώπινα.Το κάθε συναίσθημα που νιώθουμε.
Ακόμη και η αμφισβήτηση,και ο θυμός προς Εκείνον,και η απογοήτευση και η έλλειψη πίστης...όλα!
Γιατί?γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι Θεοί!Οπότε κάθε φορά που μπορεί να νιώσεις παρόμοια μην ταράζεσαι τόσο...κι αν νιώσεις την ανάγκη να Του μιλήσεις κάνε το!Ακόμη κι αν αυτά που θέλεις να Του πεις είναι μόνο παράπονα και θυμός!Κάνε το!Πίστεψε με είναι πολύ πιο αληθινή μια 'συζήτηση'-προσευχή τέτοιου είδους που γίνεται με ειλικρίνεια και από βάθος ψυχής από οποιαδήποτε ανάγνωση απλής προσευχής!Είναι εκεί και περιμένει πάντα να ακούσει κάθε αλήθεια της ψυχής σου όπως ακριβώς την αισθάνεσαι!
  Τέλος προσπάθησε να κρατήσεις την ουσία του μαθήματος που κάθε φορά είναι ίσως και διαφορετική...μπορεί να περιέχει αγάπη,εξάσκηση δύναμης και υπομονής,αντοχής και ανοχής,ταπείνωσης,και πολλά άλλα που μόνο Εκείνος ξέρει ότι χρειάζεσαι.

Άμυ



Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο



Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.Δεν ζήσαμε όλοι τις ίδιες ζωές.
Δεν είχαμε όλοι κοινές ουλές και τραύματα.Τα μάτια μας δεν είδαν κοινές σκηνές βίου.
Χαμόγελα δεν άνθισαν παντού και αγκαλιές δεν έκλεισαν σφιχτά γύρω από τους κόρφους μας.
Είναι αρκετοί που έμειναν ορφανοί.
Άλλοι δίχως φιλί και πολλοί δίχως ν' ακούσουν ένα "σ' αγαπώ","σε χρειάζομαι","σε θέλω","σε ποθώ","μπράβο","μπορείς","θα τα καταφέρεις".
Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να με κρίνεις,γιατί εσύ δεν έζησες τη ζωή μου.
Ένα μόνο σου ζητώ.Αυτό το δάκτυλο που χρόνια τώρα επιδεικτικά κουνάς μπροστά στα μάτια μου,κατέβασε το,και πιάσε μου το χέρι.Είναι η μόνη κίνηση που τρομοκρατεί τον θάνατο.

π.Λίβυος

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Είναι τελικά ο θάνατος που γεννάει αναστάσεις…



Όταν έκλαψες έλαμψες και όταν πόνεσες ομόρφυνες. Όταν πληγώθηκες ελευθερώθηκες και όταν μάτωσες αγίασες. Είναι τελικά ο θάνατος που γεννάει αναστάσεις…

π.Λίβυος

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Άσε μας ρε κόσμε!



¨Πάτερ, με σχολιάζουν συγγενείς. 
Και στη δουλειά είναι κάποιοι που με θάβουν.¨
Οι γνώμες των ανθρώπων 
σε τρελαίνουν.
Ας πουν ό, τι θέλουν.
Τι ξέρουν; 
Ποιος σε ξέρει καλά; 
Εδώ ούτε συ ο ίδιος 
δεν γνωρίζεις 
την ψυχή σου, 
και θα ‘ρθουν 
οι άλλοι 
να σε κρίνουν,να σου βάλουν ετικέτες, 
να κάνουν γνωματεύσεις, 
να πουν για σένα 
διάφορα;
Άσε μας, ρε κόσμε.
Εσύ που πρώτα 
μας τρελαίνεις, 
έρχεσαι μετά 
να μας κρίνεις;
Κόσμε, τρελέ!
Κοίτα μπροστά 
το θάνατο 
που όλους μας 
παραμονεύει.
Κι άσε κι εμένα 
ήσυχο.
------------------------------------------------
Δεν αναφέρεται η παραπάνω ανάρτηση στη γνώμη των φίλων μας που έρχεται να μας ξυπνήσει αγαπητικά από διάφορα κωλύματα, προβλήματα, εμμονές, υποχόνδριες συμπεριφορές κλπ δυσκολίες του χαρακτήρα μας. Αυτά τα σχόλια είναι πολύ χρήσιμα και θεόσταλτα.
Γι' αυτό τα θέλουμε, τα ακούμε, καθρεφτιζόμαστε και κάνουμε προσπάθεια αλλαγής.
Το θέμα είναι η διάκριση των μεν από τα δε.
Συνήθως οι προβληματικοί νιώθουν ήρωες και γίνονται πιο προβληματικοί,
ενώ οι αδίκως αδικημένοι βουλιάζουν πιο πολύ στην μειονεξία, λόγω ευαισθησίας.
Λύση: το καθρέφτισμα σε έναν καλό φίλο, πνευματικό, ή όποιο βοηθό στης ζωής το δρόμο.


π.Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Μια αγκαλιά γεμάτη Αγάπη...



Να αφιερώσουμε μια ημέρα αντί για νηστεία να δίνουμε αγκαλιές σε όλους εκείνους, ορφανούς,πεινασμένους, άστεγους, άρρωστους, μοναχικούς και κάθε λογής πληγωμένους, που δεν ένιωσαν ποτέ αγάπη και πεθαίνουν στα αζήτητα της μοναξιάς... Μόνο μη μου φορέσετε τα "καλά" σας ρούχα που πάτε στην εκκλησία και μου "λερωθείτε"...

π.Λίβυος

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Η φίλη μου διαλέγει να ζήσει...


Η φιλαυτία μου με εμποδίζει να αγαπήσω κάποιον άλλον.
Διαλέγω την ησυχία που όμως είναι ταραχή.
Διαλέγω μια γωνία του σπιτιού μου για να νιώθω αφανείς...και τότε οι προβολείς πέφτουν στον εαυτό μου....
τα θέλω μου γίνονται τεράστια
μη μου τους κύκλους τάραται.
Κάποιος φίλος θέλει τη συμπαράσταση μου...ζητά να ζήσει-το παραμύθι του!βασιλοπούλες βασιλόπουλα και αίσιο τέλος-
Απαντώ εγώ δεν μπορώ γιατί είμαι αδύναμη για να σε στηρίξω....πώς να δώσω αφού απέχω,δεν έχω αυτή τη στιγμή...αλλά ελπίζω προσεχώς να μπορώ να δώσω...

Θεανώ

Η αγκαλιά της Παρουσίας Του.....



Αρκετές φορές προσπαθώ να καταλάβω πως φανταζόμαστε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι, περιμένουμε να ανοίξει ο ουρανός και με ένα χολιγουντιανό τρόπο να βγει ένα χέρι που θα ανήκει στο «Θεό» να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Άλλοι πάλι ότι από τα ουράνια στρώματα θα κατέβει ένα υπέρτατο Ον, το οποίο με φαντασμαγορικό κινηματογραφικό τρόπο θα επέμβει στην γή στην ιστορία, στην ίδια μας την ζωή.
Ξεχνάμε βέβαια ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Ξεχνάμε ότι όλες οι ανθρωπομορφικές εικόνες περί Θεού δεν απευθύνονται στο Είναι του, αλλά στην δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε έξω από εικόνες και σύμβολα.
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά ίσως. Ο Θεός που περιμένουμε έχει ήδη φανεί στο πρόσωπο του Χριστού. Και μας είπε, ότι ένα έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο θα είναι μέσα μας και δίπλα και γενικότερα στην ζωή μας. Και ότι η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι η αγάπη. Έλα όμως που εμείς δεν την αντέχουμε ούτε να την δίνουμε πολλώ δε μάλλον όταν μας την δίνουν, και αρεσκόμαστε σε μια μαγική, συναισθηματική και φαντασιακή εικόνα Θεού.
Κοιτάξτε εάν ο Θεός ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, μέσα από ένα νεφελώδες συναισθηματισμό που πολλές φορές γίνεται και παραληρηματικός, δεν θα ερχόταν στο κόσμο να ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Θα μας αποκάλυπτε απλώς μια ουράνια ιδέα. Μια ουράνια αρχή με την οποία θα έπρεπε να συντονιστούμε. Ενώ τώρα στο πρόσωπο του Χριστού μας αποκαλύπτει μια σχέση!!!
Αυτό το κάνει για πολλούς βέβαια λόγους μα ένας πολύ σημαντικός είναι γιατί ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ανώτερη δύναμη, ούτε μια απρόσωπη συμπαντική ενέργεια. Αλλά πρόσωπο με συγκεκριμένες ιδιότητες. Μπαίνει στην ιστορία και στην καθημερινότητα μας. Αποκαλύπτεται.
Μια από αυτές τις αποκαλύψεις Του, όχι μόνο αυτή, γιατί ο Θεός φανερώνεται με πολλούς τρόπους και μάλιστα παράδοξους, είναι μέσα από τους ανθρώπους που είναι διπλά μας, ή εμφανίζονται στην ζωή μας.
Γι αυτό όταν ζητάμε την βοήθεια του Θεού, όταν λέμε μα που είναι ο Θεός, γιατί δεν μου φανερώνεται, ας κοιτάξουμε και λιγάκι δίπλα μας. Γιατί στα πρόσωπα των ανθρώπων φανερώνεται η αγάπη του Θεού σε εμάς. Εκεί θα βιώσουμε την παρουσία Του. Όταν μας στέλνει ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας προσέχουν, μας στηρίζουν, δεν μας κρίνουν ούτε μας επικρίνουν και δεν μας καταστρέφουν. Και αν ορισμένοι δεν τους συναντήσαμε ακόμη θα μας τους φανερώσει εάν εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτή την κοινωνία μας μαζί τους.

Έλεγε ένας γέροντας ότι εγώ την αγάπη του Θεού την κατάλαβα όταν γνώρισα τον παπά- Φ…….. εκεί ένιωσα ψυχή και σώματι τι σημαίνει να σε αγαπάει ο Θεός. Άλλος φίλος καλός, μου έλεγε: πάτερ μου, τόση αγκαλιά που πήρα από τον Γέροντα, δεν την έχω πάρει ποτέ από τον πατέρα μου. Στην σχέση μαζί του κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος. Πήρα κοντά του την αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ.
Μια κοπέλα μου είπε: μέσα σε μια αγκαλιά έκανα την πρώτη μου εξομολόγηση και ένιωσα την αγάπη του Κυρίου μας. Άλλη μου ανέφερε. Εγώ αγάπη δεν πήρα από το σπίτι μας. Μα μου έδωσε απίστευτη στοργή μια κυρία γειτόνισσα που δεν είχε παιδιά. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπάει. Τον Αββα Ποιμένα τον έλεγαν επί γης Θεό; Γιατί; Γιατί σκέπαζε όλους τους ανθρώπους με την αγάπη του και δεν τους κατέκρινε. Μα και τον παπά-Σάββα στο Άγιον Όρος, έτσι τον προσφωνούσαν, γιατί όταν τον συναντούσες καταλάβαινες αναλογικά πάντα, πως είναι η αγάπη του Θεού.
Εμείς όμως τι κάνουμε τους ανθρώπους που μας στέλνει ο Θεός; Τους διώχνουμε από την ζωή μας. Τους συκοφαντούμε τους εκδικούμαστε γιατί μας αγάπησαν και εμείς δεν το αντέξαμε.
Μήπως λοιπόν ο Θεός έχει φανερωθεί πολλές φορές στην ζωή μας και εμείς απλά δεν τον καταλάβαμε γιατί ψάχνουμε στα νεφελώματα της φαντασίας μας και όχι στην ιστορία της ζωής μας; Μήπως κοιτάμε ουρανό και δεν βλέπουμε ότι στέκεται δίπλα μας; Ότι πολλές φορές όπως έλεγε και ο π. Δημήτριος Στανιολάε; ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεβάτι μας;

π. Λίβυος

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του...


Ναι είμαστε πληγωμένοι. Και φοβισμένοι πολύ. Έχουμε σκέψεις σαν αναθυμιάσεις από παλιές πληγές που κάπου κάπου μυρίζουν άσχημα. Νιώθουμε τέτοιες απογοητεύσεις που τσακίζονται τα όνειρα μας, σε βάθος απύθμενο. Μας πλησιάζουν θλίψεις και αισθανόμαστε ότι δεν πρόκειται να γελάσουμε ποτέ ξανά. Ένα βαρύ πέπλο ακηδίας θολώνει το τοπίο της ματιάς μας, και μονολογούμε, "πάει τελείωσε από το κρεβάτι δεν ξανασηκώνομαι". Αλλά δεν είμαστε μόνο αυτό βρε παιδιά. Είμαστε και φως και χαρά και ομορφιά. Δεν δάκρυσαν μόνο τα μάτια μας, αλλά γέλασαν και έλαμψαν πολλές φορές. Δεν αναστέναξαν μονάχα τα στήθη μας, χάρηκαν κι ολας. Ούτε απόλυτα ορφάνεψαν τα χέρια μας, έδωσαν και πήραν πολλές ζεστές αγκαλιές. Και χείλη φιλήσαμε, και χέρια κρατήσαμε και αγκαλιές δεχθήκαμε και το μπλε του ουρανού ποθήσαμε. Στο χέρι μας, είναι να διαλέξουμε. Η την μιζέρια του χθες ή το φώς του αύριο. Μα πονάω θα μου πεις. Το ξέρω και εγώ πονάω. Μα πάνω από τον πόνο μου στέκει πιο διψασμένη και πεινασμένη η καρδιά μου για ζωή. Πάντα η ζωή νικάει τον θάνατο αρκεί να είσαι έτοιμος να θάψεις το χθες και να αναστήσεις το αύριο… «μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του.»

π.Λίβυος

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Ο κήπος της προσωπικής μου Γεσθημανής



Πόνεσα, πείνασα, δίψασα, έμεινα μέρες ολάκερες και νύχτες αξημέρωτες στο κήπο της προσωπικής μου Γεσθημανής. Έκλαψα, οργίστηκα, απελπίστηκα. Διαμαρτυρήθηκα απέναντι στις συνθήκες και την ζωή που έζησα.
Άργησα.... Αλλά αισθάνθηκα. Νομίζω ότι κατάλαβα. Κατάλαβα ότι η μόνη κληρονομιά μου, η μοναδική περιουσία μου ήταν αυτές οι βαθιές πληγές. Εκείνες που μου έδωσαν την δυνατότητα να βλέπω τους ανθρώπους με ιερότητα. Να λέω το ναι ναι και του ου ου. Να δακρύζω στο όμορφο, να θυμώνω στο άδικο, να οργίζομαι στο παράλογο. Να βλέπω τα νοήματα πίσω από τα πράγματα. Το δάκρυ μέσα στην επιφάνεια της χαράς και το γέλιο μέσα στο επίπλαστο πένθος. Όλα αυτά τα χρωστάω σε εκείνες, και ας με πόνεσαν τόσο πολύ.
Τώρα τα βράδια σκύβω σαν σκύλος και γλείφω τις ματωμένες μου πληγές. Τις ευχαριστώ για τις μέρες που συντρόφευσαν την ύπαρξη μου. Τις ευχαριστώ που υπήρξαν και ας πόνεσα, είναι η μόνη μου κληρονομιά, η μόνη περιουσία της ύπαρξης μου.

π.Λίβυος