Τελευταία Νέα

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Την μια μέρα λυτρωμένοι και την άλλη αλύτρωτοι...



Την μια μέρα αισθανόμαστε αναστημένοι την άλλη στο πάτο της κόλασης. Την μια μέρα λυτρωμένοι και την άλλη αλύτρωτοι στην πατρίδα της καρδιάς και των ονείρων μας.
Τα συναισθήματα πότε μυρίζουν άνοιξη και βάλσαμο και πότε βαρυχειμωνιά, σαπισμένα φύλλα και χαλασμένες φωλιές, ακατοίκητες και αποχαιρετισμένες.

Είναι στιγμές που νιώθεις το κορμί σου γεμάτο ορμή και πάθος προς την ζωή, τα φιλέματα, τα δώρα και τα κανάκια της. Και είναι άλλες στιγμές, που το σώμα είναι μαραμένο και παραδομένο δίχως μάχη και αγώνα στην ακηδία, την ραστώνη και την βαριά μελαγχολία των προσδοκιών.
Δε κάνω κάτι για να φύγει. Το αποδέχομαι, συμφιλιώνομαι και περιμένω. Η θλίψη δεν θα φύγει επειδή θα νευριάσεις, θα οργιστείς, ή θα βυθιστείς σε χιλιάδες γιατί. Ούτε επειδή θα πεις θέλω να είμαι καλά.

Αποδεχόμαστε. Σιωπούμε. Ηρεμούμε. Λέμε απαλά και χωρίς στόχο την ευχή του Ιησού.
Πάμε εάν μπορούμε μια βόλτα. Περπατάμε. Κάνουμε κάτι που μας αρέσει κι ας μην έχουμε και πολύ όρεξη. Σε τέτοιες στιγμές να θυμάσαι ότι δεν περιμένουμε να μας έρθει η όρεξη για να κάνουμε πράγματα, τα κάνουμε και θα έρθει η όρεξη. Αυτός είναι βασικός κανόνας εξόδου.
Και κάτι πολύ σημαντικό εάν προσευχηθείς, με ένταση, άγχος, και τσατισμένος να βγεις από αυτήν την ακηδία, το πιο πιθανόν, είναι αυτή να θεριέψει. Ότι το πολεμάς, αυτό αμήνυτε. Όταν του πει καλωσόρισες. Κάτσε δίπλα μου. Τι θέλεις να μου πεις; Θα δεις ότι δεν είναι τόσο αποκρουστική. Κάτι όμορφο έχει κι αυτή πάνω της.

Θυμάμαι μια φορά είχα πάει στο Αγιον Όρος. Πρώτη βραδιά στην Μονή Ιβήρων. Μόλις νύχτωσε με επισκέφθηκε μια θλίψη που ράγισαν όλα τα χαμόγελα μου. Τα έχασα. Λέω μα γιατί; Είμαι στο περιβόλι της Παναγίας. Γιατί; Δεν θέλω!!! Λες και με ρώτησε κανείς…. Τι θα κάνω τώρα. Φοβάμαι. Με λίγα λόγια τα έχασα. Λογισμοί με έπνιξαν και λιποθύμησαν την ελπίδα μου.
Πήρα τηλέφωνο του πνευματικό μου. Πάτερ μου, δεν είμαι καλά, αυτό και αυτό συμβαίνει. Τι θα κάνω;
-Τίποτα, μου λέει.
-Δηλαδή.
-Το παθαίνεις αυτό, γιατί θές να εξαφανιστεί αυτό που νιώθεις. Όμως αυτό για να υπάρχει, έχει το λόγο ύπαρξης του. Πες απλά υπάρχει κι αυτό. Θα φύγει όπως ήρθε. Μέχρι τότε δεν τα χάνω, και δεν τρελαίνομαι. Το αποδέχομαι.

Μαλάκωσα απότομα. Ειρήνευσα μαζί του. Χέρι χέρι ανεβήκαμε τα σκαλιά προς τους ξενώνες και ησυχάσαμε και οι δύο από μια κουραστική μέρα. Το πρωί μας βρήκε χώρια…

π.Λίβυος



Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Οι μάσκες του εγωισμού μας



Κάνεις προσευχή και ο νους σου ταξιδεύει. Φεύγει και χάνεται σε εικόνες, ήχους, μυρωδιές, παραστάσεις που δεν θα ήθελες εκείνη την ώρα να έχεις στο μυαλό σου.
Χάνεις την προσευχή. Πάει πέταξες για αλλού. Σε άλλη γη σε άλλα μέρη.
Και τι κάνεις; Νευριάζεις. Ταράζεσαι. Το χειρότερο από όλα, νιώθεις ενοχές
«δεν είμαι άξια για προσευχή…. Δεν έχω καθαρότητα…. Δεν κάνω εγώ για τέτοια… Οι άγιοι έκαναν αυτό, εκείνο, το άλλο…..»

Δεν ξέρω εάν το έχεις καταλάβει αλλά μόλις έχασες μια μάχη.
Όχι, Όχι επειδή έφυγε ο νους, μα γιατί ο λόγος αυτός, έγινε αιτία για ακόμη μια φορά να κατηγορήσεις αδιάκριτα τον εαυτό σου.
Δεν είναι αυτό πνευματικότητα. Ξέρεις τι είναι; Εγωισμός που ντύνεται την στολή του «Αγγέλου». Μία μάσκα που κρύβει την αλαζονεία της «αρετής». Θέλουμε όλα να τα κάνουμε, καλά, υπέροχα, τέλεια. Εμ δεν γίνεται. Αλλά δεν το αποδεχόμαστε. Παλεύουμε με τις σκιές των αυτοειδώλων μας, με τα φαντάσματα της αγχώδου «επιτυχίας» μας.
Ας ταπεινωθούμε λιγάκι. Ταπείνωση ξέρεις τι σημαίνει;
Αναγνωρίζω τα όρια μου.

Όταν λοιπόν φεύγει ο νους από την προσευχή, δεν είναι ανάγκη να ταράζεσαι. Συμβαίνει το πιο απλό και φυσιολογικό πράγμα. Αυτή είναι η φύση του νου. Να χοροπηδάει στα κλαδιά της σκέψης.
Με απλότητα, ειρήνη, χωρίς άγχος και ταραχή, επανέφερε τον πάλι στην ευχή. Φεύγει ξανά; Πάλι επανέφερε τον δίχως υστερίες και νεύρα. Πες, αυτός κάνει την δουλειά του και εγώ την δική μου. Κανένα πρόβλημα.

Εάν οργιστείς, και αποσπαστείς στον θυμό, πάει το έχασες. Κέρδισε ο κρυμμένος σου εαυτός. Εκείνος που αντιμάχεται κάθε καλό και φωτεινό μέσα στην ύπαρξη σου.
Θυμάμαι έναν γέροντα που μου έλεγε σε παρόμοια δοκιμασία «όταν είσαι κρυωμένος τρέχει η μύτη σου; Λέω, ναι γέροντα. Σταματάς τις δουλειές που έχεις να κάνεις επειδή έχεις συνάχι; Όχι. Εεε το ίδιο και με τους λογισμούς. Την δουλειά τους, την δουλειά σου».

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δεν αποδεχόμαστε την φύση του νου. Όταν μαχόμαστε και χτυπιόμαστε γιατί να είναι έτσι. Πες απλά δεν πειράζει. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Δεν χάλασε τίποτα. Όλα καλά. Όλα ευλογημένα. Αποδέξου ότι έτσι είναι. Και θα δεις ότι σε λίγο διάστημα δεν θα είναι πια. Αυτό είναι το θαύμα της αποδοχής και της συμφιλίωσης.
Έλα όμως που θέλουμε με του που πήγαμε στο γέροντα, στην εκκλησία, και πιάσαμε ένα κομποσκοίνι το οποίο και περιφέρουμε επιδειχτικά ως το κομπολόι του Αγά, να έχουμε τα βιώματα των στάρετς, των αβάδων και αμάδων της Θηβαΐδος, και όλων των αγίων που έχουμε διαβάσει τους βίους.
Α ρε τον εγωισμό μάσκες που φοράει.

π.Λίβυος

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Να προσεύχεσαι με τον τρόπο που ζητά η καρδιά σου!

Η προσευχή δεν είναι συνταγή για καλτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει. Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.
Όταν λοιπόν ακούω ότι, πρέπει να προσεύχεσαι έτσι, τόσες φορές επί τόσες μέρες, με αυτό τον τρόπο και αυτή την ώρα, και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρο, αυτό που ζητάς θα γίνει, όχι γιατί ο Θεός γνωρίζει και θέλει, μα γιατί εκτέλεσες σωστά την συνταγή ως άλλος πνευματικός σεφ, τότε πραγματικά ναι, τρελαίνομαι…

Είναι δυνατόν η προσευχή, που είναι μια από τις ανώτερες μορφές εσωτερικής έκφρασης και δημιουργίας, ανώτερη μορφή τέχνης, ως έλεγε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ «η προσευχή είναι ατελεύτητος δημιουργία, και ανωτέρα πάσης τέχνης ή επιστήμη..», εμπειρική σχέση με τον Θεό, να μετατρέπεται σε γυμναστικές επιδείξεις, χημικές ενώσεις, και συνταγογραφούμενες ευκαιρίες;
Δεν προσεύχομαι καλά και κακά, σωστά και λάθος, δεν ρωτάω ακούστηκε η προσευχή μου; τώρα θα γίνει αυτό που ζήτησα; Πόσο ακόμη να προσευχηθώ για να επιτευχθεί ο στόχος μου; Τώρα έπιασε η προσευχή που είπα; Έχει δύναμη με τον τρόπο που την έκανα;

Όλες αυτές οι ερωτήσεις και αγωνιώδης απορίες, είναι σεβαστές αλλά πολύ μακριά από αυτό που είναι η προσευχή.

Στην προσευχή καλλιεργούμε μια σχέση. Ενωνόμαστε με τον μυστήριο ζώντος Θεού. Κοινωνούμε την αδυναμία μας και την αστοχία μας, με την πληρότητα Εκείνου. Ομολογούμε την ανεπάρκεια μας, και ζητάμε την αγάπη Του να αγκαλιάσει την αδύναμη φύση μας. Τον πόνο, τους καημούς και τα βάσανα μας, τα κάνουμε αιτία κουβέντας και κοινωνίας με τον Πατέρα μας.

Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος, «Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεως του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια. Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση. Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα.."..

π.Λίβυος

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Όχι άλλο πνευματικό κάρβουνο...!



Όταν έχεις διαβάσει ένα καράβι βιβλία και έχεις ακούσει χίλιες παλέτες ομιλίες από την εποχή της κασέτας μέχρι το mp3, καθώς δε συγχρόνως έχεις γνωρίσει και όλους τους γνωστούς γεροντάδες και λόγιους της εποχής σου, και στο τέλος δεν ξεκαθάρισες τίποτα, μια και η επαφή με τον Θεό δεν καθορίζεται από τον σταρ γέροντα σου ή τον ευφυή διανοούμενο, μα από την προσωπική σου επαφή με τον Θεό και τους συνανθρώπους σου.

 Ε τότε όταν ακούς «κηρυγματικά» παραληρήματα και «κατηχητικές» νοησιαρχίες με τα ατελείωτα ενοχικά «πρέπει» και «μη» που χαμένα από την αγία διάκριση τσουβαλιάζουν και ομαδοποιούν την ιερή μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, και μάλιστα στο όνομα του Θεού. Τότε λες στοπ, ευχαριστώ δεν θα πάρω άλλο πνευματικό κάρβουνο, ζητώ την ελευθερία και το φως του Χριστού και όχι την διαολολαγνεία, προφητολαγνεία και εσχατολαγνεία, που μαυρίζουν και απειλούν τις ψυχές των ανθρώπων που το μόνο που ζητάνε κουρασμένες και απελπισμένες είναι η αγάπη το φώς και η παρηγοριά του Χριστού μας.

 Μου έλεγε μια νεαρή κοπέλα. Εγώ πάτερ μεγάλωσα σε ένα καταθλιπτικό σπίτι. Όλα ήταν μαύρα εκεί μέσα, όλα αρνητικά και μίζερα, χωρίς φως και ζωή. Είχα ανάγκη να αναπνεύσω και πήγα σε μια παρέα χριστιανών με την ελπίδα ότι εκεί θα έβρισκα το οξυγόνο που μου έλειπε. Μα και εκεί, γρήγορα κατάλαβα ότι κυριαρχούσε ο φόβος, η μελαγχολία, η ενοχή, τα πρόσωπα τα καταθλιπτικά και μίζερα γεμάτα απειλή. Πιο πολύ μιλούσαμε για το διάβολο και λιγότερο για τον Χριστό, περισσότερο για την κόλαση και καθόλου για την ζωή. Ευτυχώς αργότερα συνάντησα τον Γέροντα Πορφύριο και άνθισε η καρδιά μου. Κατάλαβα ότι ο Χριστός είναι φως και χαρά.
Γι αυτό και εγώ σήμερα το πρωί δεν διάβασα κανένα βιβλίο, άνοιξα το παράθυρο είδα την χαραυγή, μύρισα το βρεγμένο χώμα, καλημέρισα την Σύντια(δεν είναι φωτομοντέλο σκύλος είναι) και χάθηκα μες στην ευχή του Ιησού……

π.Λίβυος

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός - Η Αλεξάνδρα με νοητική υστέρηση

Μέσα από απλά γεγονότα, διαλόγους και προβληματισμούς, ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος περιγράφει στο νέο του βιβλίο την πάλη του ανθρώπου να αποκαλύψει το πρόσωπο του Θεού εκεί που το σκεπάζει η λογική αυτού του κόσμου... Η πίστη, η αυθεντική, αθώα, παιδική πίστη στη θεότητα του Χριστού δείχνει τον Θεό... εκεί που Αυτός δεν φαίνεται.


Η Αλεξάνδρα με νοητική υστέρηση. 


Προ ετών, γνώρισα ένα μικρό κοριτσάκι, την Αλεξάνδρα, με κάποιας μορφής αυτισμό και εμφανή δυσκολία στην επικοινωνία. Οι ψυχολόγοι ήταν αποκαρδιωτικοί για την εξέλιξη του παιδιού. Οι γονείς δεν το άντεχαν, ιδίως η μητέρα, τρελαινόταν στη σκέψη και μόνο.Περιήλθαν διάφορους ειδικούς. Όλοι το ίδιο. Το παιδί έδειχνε να δυσκολεύεται πολύ στην επικοινωνία και την αντίληψη. Ήταν κλεισμένο στον εαυτό του. Έγινε οκτώ χρονών. Δεν το δεχόταν κανένα σχολείο. Έχασε δύο τάξεις.

Οι γονείς δεν είχαν σχέση με την Εκκλησία. Ήταν κάπως αδιάφοροι, ίσως ορθολογιζόμενοι άθεοι. Δεν είχαν σχέσεις με εικόνες και καντήλια. Δήλωναν αγνωστικιστές. Κάποιοι φίλοι τους τους έπεισαν να πάνε σε έναν πνευματικό, γλυκό άνθρωπο, αληθινό ψυχολόγο.

Μέσα στην απόγνωσή τους, πήγαν και τον συνάντησαν. Ο άνθρωπος με πολλή αγάπη και γλυκύτητα τους ειρήνευσε κάπως.

-Τη λύση, τους είπε, θα τη δώσει μόνη της η Αλεξάνδρα. Αυτά τα παιδιά προσελκύουν τη χάρι του Θεού με ιδιάζοντα και ασυνήθη τρόπο. Την «αδικία» που σας έκανε ο Θεός θα βρεί τρόπο να την αποκαταστήσει ο Ίδιος.

-Μά, πάτερ, πήγαμε στους πιο ειδικούς και όχι μόνο σε έναν και δύο. Κανείς δεν μας δίνει κάποια ελπίδα. Το εξέτασαν το παιδί, το είδαν και ξαναείδαν, όλοι μας τονίζουν ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα, μια ώρα γρηγορότερα για να ηρεμήσουμε κάπως. 
Αλλά εγώ δεν το αντέχω, λέει η μητέρα. Δηλαδή δεν θα πάει στο σχολείο με τα άλλα παιδιά;
 Θα γίνει τριάντα χρονών και θα περιφέρεται σαν μια ανέκφραστη μάζα μέσα στο σπίτι;

-Πολύ καλά κάνατε και πήγατε στους επιστήμονες. Ο Θεός όμως ξέρει να διαψεύδει και τους κορυφαίους της γνώσης. Αυτοί ξέρουν τα φαινόμενα. Εκείνος παρεμβαίνει στα μυστικά. Η Αλεξάνδρα, να ξέρετε,κρύβει μέσα της ένα πλούτο που μόλις βρει τον τρόπο και τον φανερώσει,θα θαυμάσετε όχι μόνο το παιδί αλλά και τον Θεό. Αυτά τα παιδιά τα αγαπάει διπλά ο Θεός, απάντησε ο ιερέας και σιώπησε. Εσείς να επιμένετε να βρείτε σχολείο για να πάει. Ρωτήστε, πιέστε, διαμαρτυρηθείτε με ευγένεια. Κάτι τελικά θα γίνει.

Πράγματι, ύστερα από πολλές απογοητεύσεις και απορρίψεις,συναντούν μια νεαρή ψυχολόγο, η οποία δείχνει ενδιαφέρον για την περίπτωση, όσο κανείς άλλος. Μέσα στο γραφείο υπάρχουν βιβλία,μολύβια, ένα σωρός αντικείμενα. Υπάρχει και μία εικόνα της Παναγίας. Το κορίτσι περιφρονεί τα πάντα και πλησιάζει την εικόνα προσπαθώντας να τη χαϊδέψει. Είναι κοντό και δεν φτάνει. Επιμένει. Πλησιάζει η ψυχολόγος και το σηκώνει στα χέρια της. Αυτό απλώνει το χεράκι του και με χαρακτηριστική τρυφερότητα θωπεύει την εικόνα. Σε λίγο, κατά τη διάρκεια της συζητήσεως, η μικρή Αλεξάνδρα προσέχει τον σταυρό στο στήθος της κοπέλας, που την κρατάει στην αγκαλιά, και θέλει να παίξει με αυτόν. Σκύβει και τον φιλάει. Ποτέ δεν είχε δει στο σπίτι της εικόνα και φυσικά δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένη με ασπασμούς σταυρών και εκκλησιαστικών αντικειμένων. Όλο αυτό αιφνιδιάζει τους γονείς, οι οποίοι και εκφράζουν την απορία τους. Η ψυχολόγος υποδουλώθηκε στην αγάπη της Αλεξάνδρας. Την κατέκτησε.

Με τη βοήθειά της, ύστερα από δύο χρόνια βρίσκεται ειδικό σχολείο που την δέχεται δοκιμαστικά. Με την πολλή της αγάπη,η ψυχολόγος αναδεικνύει τα κρυμμένα χαρίσματά της. Η Αλεξάνδρα ξαφνιάζει με τις ικανότητές της. Κερδίζει τη συμπάθεια όλων ανεξαιρέτως. Οι γονείς ζητούν να περάσει από tests, μήπως και κερδίσει καμία τάξη. Δίνει εξετάσεις και πράγματι εντυπωσιάζει. Σε τρεις μήνες είναι σαφώς καλύτερη από όλους τους συμμαθητές της. Είναι από τους πρώτους. Μεταπηδάει σε κανονικό σχολείο. Έχει τρομακτική μνήμη.Θυμάται τις πρωτεύουσες όλων των χωρών. Μαθαίνει Αγγλικά και Γαλλικά, που όλοι τρίβουν τα μάτια τους. Δυσκολεύεται στα Μαθηματικά.Είναι όμως καταπληκτική στην ανάγνωση και την ορθογραφία. Δεν κάνει λάθη. Ζωγραφίζει εξαιρετικά και επινοητικά. Δεν αντιγράφει. Και κυρίως είναι ένα εξαίρετο και ταπεινό παιδάκι. Όλοι τη λατρεύουν και παίζουν μαζί της. Μερικά παιδιά βλέπουν τη διαφορετικότητά της και την προκαλούν. Αυτή μπερδεύεται, αλλά δείχνει να συγχωρεί αμέσως. Το χόμπυ της, η Εκκλησία και τα τροπάρια. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι νοιώθει μέσα της.

Ο ευλαβής ιερέας μου εξομολογείται:
-Αυτό το παιδάκι έχει κάτι το μοναδικό. Εγώ όποτε έχω πρόβλημα αξεπέραστο, όποτε οι πιστοί μου ζητούν για κάτι μεγάλο να προσευχηθώ,ζητώ από την Αλεξάνδρα να κάνει την προσευχούλα της. Και μην ξενίζεσαι, την ακούει ο Θεός, όπως ακούει τους αγίους. Υπάρχουν άρρωστοι για τους οποίους προσεύχεται, για ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά, για ανθρώπους που ταλαιπωρούνται ψυχολογικά. Της δίνω τα ονόματα, της εξηγώ απλά το περιστατικό για να μην στενοχωρηθεί πολύ,είναι πολύ συμπονετική, -αυτή προσεύχεται και ο Θεός απαντά.

Αυτός ο θησαυρός, αν υπήρχε η διαγνωστική δυνατότητα και είχε προηγηθεί κάποιος έλεγχος προγεννητικά, δεν θα υπήρχε. Ο κόσμος μας σίγουρα θα ήταν πιο φτωχός σε αποδείξεις της πτώσεώς του. Θα ήταν όμως και πολύ πιο φτωχός σε φανερώσεις της χάριτος του Θεού. Η παρουσία της μικρής Αλεξάνδρας δίνει πόνο, αλλά προσφέρει τόση χάρι στον πονεμένο κόσμο μας. Και κυρίως παρουσιάζει την υποψία κάποιου Θεού, αρκετά διαφορετικού από τον ανθρώπινο που φανταζόμαστε και φυσικά δεν υπάρχει.

Κάθε τέτοιο άρρωστο παιδάκι δεν έρχεται στον κόσμο για να αγανακτούμε και για να ταλαιπωρούμαστε. Το καθένα έχει τον λόγο του και τη μυστική φωνή του. Σε μας μένει η προσφορά της αγάπης, το«αλλήλων τα βάρη βαστάζειν», η εμπειρία της κοινής ταπείνωσης –ότι δεν είμαστε και τόσο δυνατοί και σπουδαίοι, όσο νομίζουμε – και η προσπάθεια να απαλύνουμε το βάρος του και να κατανοήσουμε τη γλώσσα του. Τα παιδιά αυτά μιλούν καλύτερα τη γλώσσα του Θεού

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Η αγκαλιά της παρουσίας Του


Αρκετές φορές προσπαθώ να καταλάβω πως φανταζόμαστε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι, περιμένουμε να ανοίξει ο ουρανός και με ένα χολιγουντιανό τρόπο να βγει ένα χέρι που θα ανήκει στο «Θεό» να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Άλλοι πάλι ότι από τα ουράνια στρώματα θα κατέβει ένα υπέρτατο Ον, το οποίο με φαντασμαγορικό κινηματογραφικό τρόπο θα επέμβει στην γή στην ιστορία, στην ίδια μας την ζωή.

Ξεχνάμε βέβαια ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Ξεχνάμε ότι όλες οι ανθρωπομορφικές εικόνες περί Θεού δεν απευθύνονται στο Είναι του, αλλά στην δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε έξω από εικόνες και σύμβολα.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά ίσως. Ο Θεός που περιμένουμε έχει ήδη φανεί στο πρόσωπο του Χριστού. Και μας είπε, ότι ένα έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο θα είναι μέσα μας και δίπλα και γενικότερα στην ζωή μας. Και ότι η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι η αγάπη. Έλα όμως που εμείς δεν την αντέχουμε ούτε να την δίνουμε πολλώ δε μάλλον όταν μας την δίνουν, και αρεσκόμαστε σε μια μαγική, συναισθηματική και φαντασιακή εικόνα Θεού.

Κοιτάξτε εάν ο Θεός ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, μέσα από ένα νεφελώδες συναισθηματισμό που πολλές φορές γίνεται και παραληρηματικός, δεν θα ερχόταν στο κόσμο να ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Θα μας αποκάλυπτε απλώς μια ουράνια ιδέα. Μια ουράνια αρχή με την οποία θα έπρεπε να συντονιστούμε. Ενώ τώρα στο πρόσωπο του Χριστού μας αποκαλύπτει μια σχέση!!!

Αυτό το κάνει για πολλούς βέβαια λόγους μα ένας πολύ σημαντικός είναι γιατί ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ανώτερη δύναμη, ούτε μια απρόσωπη συμπαντική ενέργεια. Αλλά πρόσωπο με συγκεκριμένες ιδιότητες. Μπαίνει στην ιστορία και στην καθημερινότητα μας. Αποκαλύπτεται.
Μια από αυτές τις αποκαλύψεις Του, όχι μόνο αυτή, γιατί ο Θεός φανερώνεται με πολλούς τρόπους και μάλιστα παράδοξους, είναι μέσα από τους ανθρώπους που είναι διπλά μας, ή εμφανίζονται στην ζωή μας.

Γι αυτό όταν ζητάμε την βοήθεια του Θεού, όταν λέμε μα που είναι ο Θεός, γιατί δεν μου φανερώνεται, ας κοιτάξουμε και λιγάκι δίπλα μας. Γιατί στα πρόσωπα των ανθρώπων φανερώνεται η αγάπη του Θεού σε εμάς.   Εκεί θα βιώσουμε την παρουσία Του. Όταν μας στέλνει ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας προσέχουν, μας στηρίζουν, δεν μας κρίνουν ούτε μας επικρίνουν και δεν μας καταστρέφουν. Και αν ορισμένοι δεν τους συναντήσαμε ακόμη θα μας τους φανερώσει εάν εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτή την κοινωνία μας μαζί τους.

Έλεγε ένας γέροντας ότι εγώ την αγάπη του Θεού την κατάλαβα όταν γνώρισα τον παπά- Φ…….. εκεί ένιωσα ψυχή και σώματι τι σημαίνει να σε αγαπάει ο Θεός. Άλλος φίλος καλός, μου έλεγε: πάτερ μου, τόση αγκαλιά που πήρα από τον Γέροντα, δεν την έχω πάρει ποτέ από τον πατέρα μου. Στην σχέση μαζί του κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος. Πήρα κοντά του την αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ.

Μια κοπέλα μου είπε: μέσα σε μια αγκαλιά έκανα την πρώτη μου εξομολόγηση και ένιωσα την αγάπη του Κυρίου μας. Άλλη μου ανέφερε. Εγώ αγάπη δεν πήρα από το σπίτι μας. Μα μου έδωσε απίστευτη στοργή μια κυρία γειτόνισσα που δεν είχε παιδιά. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπάει. Τον Αββα Ποιμένα τον έλεγαν επί γης Θεό; Γιατί; Γιατί σκέπαζε όλους τους ανθρώπους με την αγάπη του και δεν τους κατέκρινε. Μα και τον παπά-Σάββα στο Άγιον Όρος, έτσι τον προσφωνούσαν, γιατί όταν τον συναντούσες καταλάβαινες αναλογικά πάντα, πως είναι η αγάπη του Θεού.

Εμείς όμως τι κάνουμε τους ανθρώπους που μας στέλνει ο Θεός; Τους διώχνουμε από την ζωή μας. Τους συκοφαντούμε τους εκδικούμαστε γιατί μας αγάπησαν και εμείς δεν το αντέξαμε.
Μήπως λοιπόν ο Θεός έχει φανερωθεί πολλές φορές στην ζωή μας και εμείς απλά δεν τον καταλάβαμε γιατί ψάχνουμε στα νεφελώματα της φαντασίας μας και όχι στην ιστορία της ζωής μας; Μήπως κοιτάμε ουρανό και δεν βλέπουμε ότι στέκεται δίπλα μας; Ότι πολλές φορές όπως έλεγε και ο π. Δημήτριος Στανιολάε; ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεβάτι μας;

π.Λίβυος- Χαράλαμπος Παπαδόπουλος. 



Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Εξομολογήσεις Ψυχής....


Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκαν διάφορα άτομα,
ειδικά θέματα της ψυχής τους.
Λεπτά, ευαίσθητα, μυστικά, προσωπικά. Χωρίς υπεκφυγές και προσχήματα.
Χύμα. Έκθεση ψυχής.
Κάτι σαν εξευτελισμός. Μα μπροστά στην αγάπη του Χριστού, που αμέσως σε αγκαλιάζει και δεν σε αφήνει να νιώσεις ρεμάλι κι ερείπιο.

Ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε ότι έκανε φόνο. Πριν πολλά χρόνια.
Το πρώτο διαζύγιο. Με τις χαρτοπετσέτες να κολλούν στο πρόσωπό της, που έκλαιγε ατέλειωτα.
Η πρώτη έκτρωση. Πού δεν ήταν μια, μα έξι. Και της έφεραν κατάθλιψη βαριά.
Η πρώτη κοπέλα που ήταν ομοφυλόφιλη. Ήρθε με τη φίλη της κι ήθελαν να με δουν μαζί. ¨Είμαστε ζευγάρι¨, μου είπαν.
Ο πρώτος νέος που ήταν ομοφυλόφιλος. Ήρθε απ’ τη Βόρεια Ελλάδα, ειδικό ταξίδι με το μηχανάκι του, να πει μόνο αυτό και να φύγει πάλι.
Η πρώτη μοιχεία και παράλληλη σχέση. Που οδήγησαν την απατημένη γυναίκα σε καρκίνο.
Το πρώτο πρησμένο μάτι που μαύρισε ο πατέρας δίνοντας μπουνιές στην κόρη, επειδή ήταν μεθυσμένος.
Ο πρώτος σωματικός βιασμός του γονιού στην κόρη, που την τρέλανε και την έκανε μόνιμο θαμώνα ψυχιάτρων και εξορκιστών.
Οι ατέλειωτοι ψυχικοί βιασμοί μικρών και μεγάλων.
Η πρώτη σοβαρή κλοπή. Που γέμιζε τον ύπνο εφιάλτες και ιδρώτα.

Η πρώτη φορά που άκουσα γι’ αδέρφια που δεν ξαναμιλούν σ' αδέρφια και γονείς εδώ και χρόνια. Για οικόπεδα και κληρονομιές και διαθήκες.
Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα ατέλειωτα,
ανείπωτα και ταπεινά.
Μα τόσο ανθρώπινα,
αληθινά και καθημερινά,
που χτυπούν την πόρτα και των καλύτερων και ¨ηθικών¨ σπιτιών.

Το πετραχήλι μου.

Ένα πανί τυλιγμένο στο λαιμό μου.
Γεμάτο σταυρούς και κρόσσια.
Την πρώτη μέρα,
όταν το βγάζω απ’ το κουτί του είναι λίγο σκληρό,
άκαμπτο κι ατσαλάκωτο.
Μα σιγά- σιγά γίνεται μαλακό και ευέλικτο.
Και γυρίζει όπως το πας, όπου το πας,
τυλίγοντας το κεφάλι του καθένα που γονατίζει
με δακρυσμένα μάτια στο Χριστό.

Όμως οι απόψεις των ανθρώπων απέξω,
είναι τόσο στενές και μονοκόμματες,
οι κρίσεις στυγνές κι αδίστακτες,
η γλώσσα ξύλινη σα μασίφ ρόπαλο,
και οι αποφάσεις συχνά καταδικαστικές.
Για το πυρ το εξώτερον.

Ευτυχώς η εξομολόγηση γίνεται κρυφά, μυστικά.
Διότι στα φανερά, δεν θα ήταν εξομολόγηση λύτρωσης, μα αφορισμού. Αφού πάντα κάποιοι ¨καλοί¨ θα είχαν τον πειρασμό να τη μετατρέψουν σε λιθοβολισμό και άσπλαχνο θάψιμο ευαίσθητων ψυχών, που παλεύουν να βρουν την ευτυχία, με τον τρόπο του ο καθένας.
Με τα λάθη και τις περιπέτειές του.

Παλεύουν ακόμα.
Μιας και δεν βλέπουν δίπλα τους ανθρώπους - αληθινούς οδοδείκτες ευτυχίας, μα κυρίως λαμπρούς - πομπώδεις κήρυκες φαντασιακής αγιότητας, ανέραστης ευτυχίας και λιπαρής υποκρισίας.

Ένας απ’ αυτούς - λυπηρό- κι εγώ.

π.Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Μην περιμένεις...Ζήσε


Από τον Σταυρό δεν κατεβαίνουμε αλλά μας κατεβάζουν...
**Εγώ θα στο πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις.

Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις.

Μην περιμένεις να βρεθούνε οι τέλειες συνθήκες για να πεις θα ζήσω.

Μην περιμένεις να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις για να γελάσεις.

Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα για να μην έχεις τραύματα.

Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγό γιατί απλά δεν θα βρεις ποτέ.

Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν.

Μην περιμένεις να συναντήσεις του τέλειους φίλους, γιατί ούτε εσύ είσαι.

Μην περιμένεις να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά γιατί απλά θα μείνεις άνεργος.

Μην περιμένεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να λες, "ουάου θα πάω για δουλειές....." Ξέχνα το.

Μην περιμένεις να βρεις το τέλειο σπίτι για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα.

Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.

Μην περιμένεις να δοθούν όλες οι απαντήσεις για να σταματήσουν οι ερωτήσεις.

Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ον που κατεβαίνει από τους ουρανούς ή ως χέρι που βγαίνει από το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις και την ευκαιρία να τον συναντήσεις στην καθημερινότητα σου.

Μην περιμένεις να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φεύγα μακριά είναι της φαντασίας σας.
Γενικά στην ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά μετά το πέρας της εδώ παράστασης.

Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλει και ζω όπως μπορώ και όσο μπορώ με δοξολογία και ευχαριστία.

Δεν μπορώ πάντα; ναι, αλήθεια είναι!! Ούτε εγώ μπορώ. Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα και είναι καλά. Ακόμη και οι άγιοι έχουν τις κακές μέρες και περιόδους τους.

Αλλά δεν τρελαίνομαι σε αυτές τις φάσεις, δεν αυτομαστιγόνομαι, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε.
Κυρίως δεν λέω όλη μέρα γιατί και γιατί; Μαααα... και δώστου γιατίι;

Απλά καλέ μου φίλε μέχρι να μάθεις το γιατί θα έχει τελειώσει η ζωή..... ....!!!


π.Λίβυος

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Στάλες Αγάπης Πίστης Σοφίας Ελπίδας


Άλλες φορές ορμητικές κι άλλες πάλι σταγόνα σταγόνα
πέφτουν οι στάλες τις βροχής αγκαλιάζοντας την πλάση όλη.
Ξεκινούν από τα δέντρα χαϊδεύοντας κάθε φύλλο και κατηφορίζουν για να ποτίσουν το χώμα και πιο κάτω την πηγή ζωής τους,τις ρίζες....
Απλώνονται στις στέγες κι ύστερα κυλούν στα παραθυρόφυλλα σχηματίζοντας μικρά ρυάκια.
Και πίσω από το τζάμι στέκει ο καθένας και τις θωρεί,
άλλος με αίσθημα μελαγχολικό κι άλλος με εκείνο της απόλαυσης.

Κάπως έτσι κυλούν κι οι μέρες της ζωής μας...άλλοτε δύσκολες,λυπημένες,σκοτεινές 
κι άλλοτε ευχάριστες,χαμογελαστές και φωτεινές.
Να θυμάσαι στις μέρες που έχουν καταιγίδα πως 

πάντα θα υπάρχει γύρω αλλά και μέσα σου ριζωμένη η Αγάπη 
περιμένοντας να την νιώσεις

πως κάθε καταιγίδα της ζωής κρύβει και μια Σοφία μέσα της 

πως υπάρχει ένας Θεός αγάπης που το μόνο αντάλλαγμα που ζητά 
είναι η Πίστη σου στην απέραντη αγάπη Του

και πως η Ελπίδα είναι το κλειδί για το αύριο και κατοικεί μέσα μας 
αρκεί να την αφήνουμε να φωτίζει τις σκέψεις μας...

Και έτσι σταγόνα σταγόνα να γεμίζεις όλο και περισσότερο την ψυχή σου με
 Αγάπη,Πίστη,Σοφία και Ελπίδα...!


Χρόνια Πολλά κι ευλογημένα σε όσες και όσους γιορτάζουν σήμερα!

Τρεις μέρες στην έρημο του Αγίου Όρους


Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Προσευχές εκ καρδίας...!

Είναι κάποιες στιγμές που η θλίψη σου γίνεται αφόρητο φορτίο,το βλέμμα σου σκοτεινιάζει,χάνεται στο χάος των λογισμών και η ανάσα σου κι αυτή βαραίνει...μην απελπίζεσαι...αυτές είναι ίσως οι καλύτερες στιγμές για....προσευχή εκ καρδίας!
Απλά γονάτισε και μίλα Του...είναι εκεί με την αγκαλιά Του ανοιχτή και περιμένει να σε ακούσει...όχι πως δεν γνωρίζει!απλά θέλει να το θέλεις...όποτε εσύ το θελήσεις...
Είναι εκεί για ακουμπήσεις κάθε βάρος της ψυχής σου στα πόδια Του...
Μίλα Του,πες Του όλα αυτά που αισθάνεσαι...
όλα όσα δεν αντέχεις να παλεύεις πια,
όλα όσα σε πονούν και σε πληγώνουν...
όλα όσα μπορεί να σε θυμώνουν...
όλα όσα φοβάσαι...
και τότε είναι που θα νιώσεις το χάδι της άπειρης Του Αγάπης 
να φωτίζει και να αγκαλιάζει την ψυχή σου και το βάρος που κουβαλάς να ελαφρώνει!

Τέτοιες στιγμές προσευχής λένε πως εισακούονται γρήγορα...

γιατί πηγάζουν απευθείας από τα βάθη της ψυχής!


Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Κάθε δοκιμασία κρύβει ένα δώρο...

Κάθε Σταυρός κρύβει μια Ανάσταση, 
κάθε πόνος μια ευλογία, 
κάθε σκιά και φόβος κρατά ένα δώρο στα χέρια του. 
Σκίσε τα περιτυλίγματα του νου και των ερμηνειών του
 και δες το.

π.Λίβυος


Οι άνθρωποι του σταυρού...

Αύριο του Σταυρού. Και σκεφτόμουν ότι εμείς μιλάμε για τον Σταυρό μας, δίχως ταπείνωση. Το παίζουμε πολύ θύματα. Ονομάζουμε σταυρό τα καμώματα μας, και κορδωνόμαστε έπειτα, σαν να λέμε κοιτάξτε με, θαυμάστε με ή λυπηθείτε με σηκώνω σταυρό. Είμαι "σπουδαίος", "πνευματικός" και "άγιος" άνθρωπος.

Οι άνθρωποι του σταυρού δεν μιλάνε, πάσχουν και σιωπούν. Προσεύχονται και αγαπούν. Πιστεύουν και απιστούν, χάνουν και βρίσκουν τον Θεό. Πέφτουν και σηκώνονται. 
Δεν φλυαρούν, δεν μιλάνε πολύ για τον Θεό, και ποτέ δε το παίζουν κάτι. Λέξεις ψελλίζουν μόνο τα μάτια τους. Πότε θολά και πότε αστραφτερά, μέχρι την τελική λάμψη. 
Οι περισσότεροι όμως από τους δήθεν "πνευματικούς" ανθρώπους ανεβαίνουν στο Σταυρό, σαν να ανεβαίνουμε στην φωλιά να κάνουν το αυγό τους, και μάλιστα με πολλά κακαρίσματα...

π.Λίβυος

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Κλείσε το τηλέφωνο και άνοιξε την ύπαρξη!

Περπατάς με το κινητό στ΄ αυτί και μιλάς ασταμάτητα. 
Μα βρε παιδί μου την ώρα που περπατάς στον δρόμο; 
Που οδηγείς; Στην θάλασσα; Στο βουνό; Στην παρέα; Παντού; 
Γιατί κλείνεσαι και περιορίζεις τόσο πολύ την ύπαρξης σου;
Γιατί δεν αφήνεσαι ανοιχτή, στο βήμα σου, στις ανάσες σου, 
στο βλέμμα σου, στα βλέμματα,στον άλλο που έρχεται και φεύγει,
στο σκυλί που ερωτοτροπεί, στους νέους που κρατάνε σφιχτά τον έρωτα τους, στην δακρυσμένη κοπέλα που ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας, σε εκείνη που βγαίνει με ένα αναστάσιμο χαμόγελο, στην παρουσία του Θεού παντού!!! 
Κλείσε το τηλέφωνο και άνοιξε την ύπαρξη.

π.Λίβυος

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Εκείνος που δουλεύει με την Ψυχή του...

Κάθε μέρα ο κόσμος βγαίνει για δουλειά. Πάει να ψάξει και να πράξει, αυτό που ονομάζουμε εργασία, μεροκάματο. Να ζήσεις να επιβιώσει. 
Υπάρχουν όμως κάτι ψυχές που κάθε μέρα κάνουν και μια επιπλέον βαριά εργασία.
 Ίσως την πιο επώδυνη.
Παλεύουν, ματώνουν στην κυριολεξία, να κρατηθούν στην ζωή. Αγωνίζονται για να μπορέσουν να ζήσουν και σήμερα. Όχι για το ψωμί τους μα για την ψυχή τους, για την ελπίδα.
-Πάτερ μου, μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου, να παλεύει με σκιές και φαντάσματα, για να μπορέσει να κρατηθεί, να είναι καλά και να επιβιώνει. Μια ζωή πάτερ μου!! 


Κόπος τεράστιος. Γεθσημάνια αγωνία. 
Και καλά, εκείνος που δούλεψε και κουράστηκε το κορμί του, το βράδυ σαν γυρίσει σπίτι του, θα αράξει, θα πέσει στο κρεβάτι του. Εκείνος όμως που δούλεψε με την ψυχή του και τα υπόγεια διαμερίσματα της, για να μπορεί να πάρει και σήμερα μια ανάσα, μια παράταση από την απόγνωση, το βράδυ θα πέσει στα πατώματα. 
Πολύ θα ήθελα να προσκυνήσω αυτά τα πατώματα, μυρίζουν ανάσταση.

π.Λίβυος

Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας

Όλα τα πράγματα εδώ σ'αυτό τον κόσμο,κάθε καλό και κάθε κακό,προέρχονται απ'τους λογισμούς μας.Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας.Εάν είναι ήσυχοι,πράοι και απλοί,η ζωή μας θα είναι ίδια,και θα έχουμε ειρήνη μέσα μας.ειρήνη που θα εκπέμπεται έσωθεν και θα επηρεάζει τα πάντα γύρω μας - τους ανθρώπους,τα ζώα,ακόμα και τα φυτά.Τέτοιος είναι ο "μηχανισμός των λογισμών",που παράγει λογισμούς δια των οποίων επηρεάζουμε όλους τους άλλους ανθρώπους.Και όλοι περιμένουν από εμάς ειρήνη,παρηγοριά,αγάπη και σεβασμό.


Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
από το βιβλίο "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας"

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Γίνε και 'συ σαν τα πουλιά...!


Τα πουλιά ψάλουν συνέχεια εγκώμια στον Κύριο.Ξεκινούν το τραγούδι τους νωρίς,από τις τρεις τα χαράματα και δεν σταματούν πριν τις εννιά.Στις εννιά ησυχάζουν λιγάκι-τότε είναι που βγαίνουν να αναζητήσουν τροφή για τα μικρά τους.Κατόπιν,αρχίζουν και πάλι τους ύμνους.Κανείς δεν τους λέει να υμνούν-απλώς το κάνουν.
Κι εμείς;
Εμείς είμαστε πάντοτε κατσούφιδες και κατηφείς.δεν έχουμε ποτέ διάθεση για τραγούδι ή για οτιδήποτε άλλο.Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των πουλιών.Είναι πάντοτε χαρούμενα ενώ εμείς ενοχλούμαστε πάντοτε από κάτι.Τι είναι αυτό που μας ενοχλεί;Τίποτα στην πραγματικότητα....Έτσι δεν είναι;

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
από το βιβλίο "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας" 

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Μου το 'πε ένα πουλάκι

Δόξα Σοι, ο Θεός.
Δόξα Σοι, ο Θεός.
Δόξα Σοι, ο Θεός.

Αν μπορείς 
ακόμα 
να το λες, 
– με επίγνωση - 
τότε, 
κάτι καλό 
θα γίνει 
στη ζωή σου 
σύντομα.

Σίγουρα.

Μου το ‘πε ένα πουλάκι 
του Παράδεισου, 
μια μέρα σκοτεινή 
που πήγα 
να λυγίσω.

π.Ανδρέας Κονάνος

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Καθώς Εστί!

Πολλές φορές στην σχέση μας με τον Θεό προβάλουμε την σχέση που είχαμε με τον πατέρα μας. Έτσι δυσκολευόμαστε να τον πιστέψουμε, να τον εμπιστευθούμε, να αφεθούμε στα χέρια του, γιατί απλά δεν είχαμε δομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τον πατέρα μας. Άλλες πάλι φορές βιώνουμε την παρουσία του Θεού ως απειλή τιμωρίας, ως οργή και απορριπτικότητα, γιατί τα ίδια αισθήματα βιώναμε στην σχέση με τον πατέρα μας. Τιμωρίες, απειλή και αποδοκιμασία. Αυτό θα συμβαίνει όσο δεν βιώνουμε τον Θεό «καθώς Εστί», αλλά μέσα από τα αρχετυπικά πατρικά είδωλα τα έσοπτρα του ψυχισμού μας.
 Δεν είναι κακό, είναι δρόμος και αυτός, είναι μονοπάτι, είναι πορεία, όλοι περνάμε από εκεί, μέχρι την μέρα εκείνη που θα συν-χωρήσουμε τους προγόνους μας, και θα τους αποδεχθούμε ως κομμάτι της ζωής μας. Μέχρι την στιγμή αυτή που θα αφήσουμε το νεκρό παρελθόν και θα ακολουθήσουμε τον Χριστό. Εκείνη την μέρα που θα συμφιλιωθούμε με τις πληγές μας, ως προίκα της υπάρξεως μας, εκείνη την μέρα που στο πρόσωπο Του Θεού θα αγαπήσουμε ξανά τον πατέρα μας ή την μάνα μας. Τότε θα φύγει η ψυχολογική κουρτίνα και θα δούμε τον Θεό Καθώς Εστί!!!! Εκείνη την στιγμή, θα βιώσουμε χαρά, φως, αγαλλίαση, μέθη, εσωτερική άνοιξη και πλάτυνση. Όλα θα γίνουν αλλιώς, εν ετέρα μορφή, η καρδιά θα σπάει από την γλυκιά γεύση της Παρουσία Εκείνου που κρυβόταν πίσω από τα αρχέτυπα σύμβολα του ψυχισμού μας περιμένοντας την ωρίμανση μας. Τον καιρό που θα είμαστε έτοιμοι να μας αποκαλυφθεί.

π.Λίβυος


Αφέσου στην αγκαλιά Του

Όταν η βαθιά εσώτερη απώλεια γίνεται τέχνη, όταν το συναίσθημα ξεφεύγει από το μηδέν δημιουργώντας, όταν ο νους σωπαίνει μπροστά στην δύναμη της καρδιάς, όταν η ψυχή διψά την προσευχή.....Απλά κλείστε τα μάτια και αφεθείτε. Δύσκολο εεε;; Έχεις μάθει να ελέγχεις; Να τα καταλαβαίνεις όλα; Να κυριαρχείς επι των γεγονότων. 
Ναι. Κάνε την αρχή. Μάθε να αφήνεσαι στην Πρόνοια του Θεού, στην ροή…. Μην αντιστέκεσαι. Το ρέμα της Θείας Πρόνοιας, είτε ράθυμα είτε ορμητικά θα σε πάει στην αγκαλιά της θάλασσας.

π.Λίβυος


Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Αγάπη και Στήριξη

Τι όμορφο, 
όταν κάνεις 
ένα λάθος, 
να’ χεις δίπλα σου 
έναν άνθρωπο 
καλό 
που θα σου λέει, 
¨δεν πειράζει, 
ήταν απλά 
ένα λάθος. 
Προχώρα. 
Μην κοιτάς πίσω. 
Πάει, πέρασε¨.


π.Ανδρέας Κονάνος

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Έπεσες πάλι....

Τα ίδια συμπτώματα. Ο ίδιος πόνος που έστω για λίγο διάστημα αισθάνθηκες ότι έφυγε, χάθηκε, δεν θα γυρίσει πίσω. Και τώρα πάλι εδώ. 
Λες και δεν μπορεί δίχως σου, λες και δεν μπορούμε δίχως του. 

Απογοητεύθηκες. Αναφωνείς, «ωω Θεέ μου, πάλι τα ίδια….» 


Όχι δεν το πιστεύω. Ποτέ δεν είναι το ίδιο, ποτέ δεν είμαστε ίδιοι. 
Φαντάσου έναν δεμένο άνθρωπο. Κάνει προσπάθειες να ξεδεθεί, μπορεί να μην λύνεται τελείως, μα κάθε φορά τα σχοινιά είναι και πιο λάσκα. 

Να σου πω κάτι που το λέω και στο εαυτό μου, όταν κάτι δεν το λύνεις, στο φέρνει η ζωή ξανά και ξανά μπροστά σου, μήπως και κάποια στιγμή ελευθερωθείς.

π.Λίβυος

Πάντα εν σοφία εποίησας...

Ο καλός Θεός μέσα σε όλα τα όμορφα μας χάρισε και την βροχή


η οποία πέρα από το ότι ξεδιψά τη γη...μπορεί να ξεδιψάσει και για λίγο τις  ψυχές μας ποτίζοντας τες με όμορφα συναισθήματα...γιατί...δεν είναι λίγες οι φορές που στο άκουσμα της νιώσαμε γαλήνη,ηρεμία και ένα έντονο εσωτερικό αίσθημα ζεστασιάς που μας ενώνει με την φύση αλλά και με Εκείνον!



Τον συμβολισμό του ουράνιου τόξου μπορείτε να τον διαβάσετε
πατώντας εδώ

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Θα μάθεις...

μέσα από δεκάδες μάχες στα χαρακώματα της ζωής, ότι ο αυτός-η που θα σου πει «σε αγαπώ…., για πάντα θα είμαι κοντά σου….»
θα φανεί και θα αποκαλύψει τα αισθήματα του, την αφοσίωση και την αγάπη του, το αληθινό του δηλαδή πρόσωπο, σε ώρες δύσκολες και επικίνδυνες. 

Σε στιγμές που θα χειρίζεσαι την σωτηρία της ψυχής και του κορμιού σου, της ζωή σου ολάκερης. Όταν οι πολλοί θα έχουν εξαφανιστεί, ρουφώντας τα σάλια και τα πλατιά λόγια που έριξαν στο κατώφλι σου, τότε που ήσουν ο κλόουν της παρέας, το καλό παιδί, ο μεγάλος ευεργέτης και γέροντας.

Θα έρθει η ώρα που θα αποκαλυφθεί με οδύνη, ότι πολλοί πλησίασαν και έπαιξαν τον ρόλο τους καλά, για το ατομικό και μόνο όφελος. Γιατί σε είχαν ανάγκη. Άλλοι για να καθρεφτίσουν την νάρκισση προσωπικότητας τους και πολλοί για να σε φιλήσουν στον κήπο της Γεσθημανή αφού πρώτα θα τους έχει σκανδαλωδώς ευεργετήσει. 

Άλλωστε ο μεγαλύτερος εχθρός είναι εκείνος που κάποτε έφαγε και ήπιε ελπίδα και φώς από την καρδιά σου, 
τότε που δεκάδες φιλιά ζωής τον έσωσαν από τον σπαραγμό και την απώλεια.
Τότε για πρώτη φορά θα καταλάβεις, ότι ο μαθητής είναι ο προδότης, 
ότι το «σε αγαπώ» σήμαινε σε χρησιμοποιώ.....

π.Λίβυος

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Προσευχή για....όλους

 Τα παιδιά δίνουν εξετάσεις.
Γυναίκες γεννούν μωρά.
Πόλεμοι γίνονται.
Χειρουργεία παλεύουν.
Οδηγοί τρέχουν σα τρελοί.
Γυναίκες τρώνε ξύλο.
Άντρες ξεφτιλίζονται.
Αλλού...αποκεφαλίζονται..
Ψυχές ξεκολλούν από κορμιά 
με το ζόρι.
Γέροντες απελπίζονται.
Η κόρη σου, νυφούλα.

Νέοι μπερδεύονται, 
ερωτεύονται, 
απολύονται.
Σπίτια κλείνουν.
Τρελοί γελούν συνέχεια.
Αγκαλιές αδειανές.
Γήπεδα φίσκα.

Προσευχές βουβές.
Ουρανοί μισάνοιχτοι.
Μωρά μπουσουλούν.
Χείλη κολλούν.
Έρωτες ανθίζουν.
Παπάδες μεσιτεύουν.
Μανάδες προσμένουν
κρεμασμένες σε παράθυρα.

Φυλακές χωρίς ήλιο.

Ναρκωτικά σκέτη κόλαση.

Ιησού μου.
Κι άλλα να πω;

Σε ικετεύουμε, 
σπεύσε.....

π.Ανδρέας Κονάνος

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Να ζητάς την πνοή της Ψυχής σου!

Προσευχές πολλές, αιτήματα χιλιάδες, φτάνουν κάθε μέρα στην πόρτα του Θεού. 
-Εγώ θέλω να γίνω καλά.
-Εγώ να βρω ένα καλό παιδί να παντρευτώ.
-Ααα και εγώ, και εγώ θέλω, να μου βρεις Θεέ μου μια δουλειά. 
-Και αυτό το αμάξι πόσους αγιασμούς έχω κάνει, και πάλι παρουσιάζει προβλήματα. 
-Μα και στην δουλειά Θεέ μου, δεν πάνε καλά οι πωλήσεις, στείλε μου πελάτες. 
-Και μια και τα κουβεντιάζουμε, το παιδί, εάν μπορείς να περάσει στις εξετάσεις. 

Μάζεψε ο Θεός, τα αιτήματα και έφυγε λυπημένος. Σε κανένα αίτημα δεν υπήρχε το όνομα και πρόσωπο του Υιού Του.
Τον Χριστό κανείς δεν το ζήτησε. Κανείς δεν κατάλαβε ότι όταν έχουμε Εκείνον όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. 
Είναι όπως όταν τα έχεις βρει μέσα σου και όλος ο κόσμος φαίνεται όμορφος.

π.Λίβυος


Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Καλό κι ευλογημένο Μήνα & Καλό Φθινόπωρο

Φεύγουν τα χελιδόνια.
Κρύωσε ο καιρός.
Πέφτουν φύλλα από τα κλώνια.
Στο χαντάκι μαζευτήκαν,
κίτρινος σωρός.

Τέλειωσε τον τρύγο τώρα
πια ο αμπελουργός.
Κι ήρθε η ευλογημένη η ώρα,
που θα σπείρει στο χωράφι
στάρι ο γεωργός.


Ο καλός Θεός, που βλέπει
την καλή σπορά,
και βροχούλες όσες πρέπει
θα του στείλει, να 'βγουν τόσα
στάχυα καρπερά.

Το φθινόπωρο θα πάει,
θάρθει η χειμωνιά,
θάρθουν κρύα, θάρθουν πάγοι.
Κι όλοι μας θα μαζευτούμε στη ζεστή γωνιά.

Στέλιος Σπεράντσας