Σηκώθηκα πολύ πρωί. Βγήκα στην αυλή και απλά άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στην ομορφιά του κόσμου. Τα μάτια όμως στυλώθηκαν σε μια σοκαριστική σκηνή. Μια γάτα κρατούσε στα δόντια της ένα ποντικό που σπαρταρούσε από πόνο. Οργίστηκα. Λυπήθηκα. Την ακολούθησα να δω μήπως και καταφέρω να σώσω το δύστυχο το τρωκτικό που είχε αρχίσει να παραδίδεται στο θάνατο.
Έτρεξε λιγάκι η γάτα. Έτρεξα και εγώ πίσω της γεμάτος θυμό. Έκανε ένα μεγάλο σάλτο και κρύφτηκε πίσω από ψηλά μαραμένα χόρτα. Κινήθηκα με ορμή προς τα ΄κεί. Κοίταξα. Και η οργή έφυγε, ο θυμός σκορπίστηκε, η λύπη έγινε χαρά.
Πέντε μικρά γατάκια. Πανέμορφα και χαριτωμένα. Μια μάνα που κυνηγούσε από αγάπη. Ένα τρωκτικό που έχανε την ζωή του για να ζήσουν άλλες υπάρξεις.
Έφυγα γεμάτος εικόνες. Το ποντίκι να σπαράζει, τα γατάκια να ευφραίνονται. Ο ποντικός να προσπαθεί να σώσει την ζωή του και η γάτα να κυνηγά προσπαθώντας να δώσει ζωή σε άλλες υπάρξεις. Ο ένας να πεθαίνει οι άλλοι να ζουν. Και όλο αυτό ονομάζεται ζωή.
Δεν ξέρω εάν μου αρέσει. Δεν έχει άλλωστε και πολύ σημασία. Πάντως αυτό συμβαίνει. Εξω από εμάς, μέσα σε εμάς, μια αντιφατική αρμονία που λέγεται ζωή, θάνατος και ανάσταση, γέλιο και δάκρυ μαζί…
π.Λίβυος
στον αγωνα της μανας ολα μοιαζουν αλλιως... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα φιλη μου!