Την ώρα που σε πνίγει η θλίψη και σε ακυρώνει ο φόβος. Τις στιγμές που νιώθεις η κάθε κουβέρτα και σεντόνι να ζυγίζει εκατό κιλά παραίτηση, και το δωμάτιο σου να μυρίζει απαίσια παρουσία απόγνωσης, αισθάνεσαι ότι αυτό ήταν, τελείωσαν όλα. Κεφάλι δεν θα ξανασηκώσεις. Φώς εδώ μέσα δεν θα ξαναμπεί. Νιώθεις ότι δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα και ότι η ζωή σου, ακουμπάει τερματικές καταστάσεις αιώνιας συνθήκης με την θλίψη.
Και όμως οσο τώρα κι ας μην το πιστεύεις, δεν θα είναι πάντα έτσι. Θα έρθει η μέρα που θα σηκωθείς από τα σκεπάσματα της ενοχής, και απο την πνιγμό του ανέκφραστου θυμού σου, και θα ανοίξεις τα πορτοπαράθυρα να μπει φώς και αέρας καθαρός στο δωμάτιο.
Ναι αλλάζουν οι καταστάσεις, μα γίνεται, πολύ αθόρυβα, ήσυχα, βουβά και σιγαλά. Τόσο αδιόρατα που και εσύ δεν καταλαβαίνεις πώς άλλαξε το σκηνικό… πως ο Χριστός εν ετέρα μορφή αλλάζει την ζωή σου.
π.Λίβυος
...ευτυχώς που είναι πάντα έτσι.....!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή