Ώρες ώρες σκέφτομαι τι μεγάλη ηδονή που έχει για πολλούς από εμάς η γρίνια…. Είναι ο μόνος τρόπος που μάθαμε από μικροί να σχετιζόμαστε, να διεκδικούμε, να μας δίνουν σημασία, να λαμβάνουμε αγάπη.
Όμως μεγαλώσαμε πια και πρέπει να αναλάβουμε την ζωή μας. Να μάθουμε να σχετιζόμαστε με άλλους τρόπους, να καλύπτουμε τις ανάγκες με ενήλικες συμπεριφορές.
Θυμάμαι το θαύμα του Χριστού στο παραλυτικό. Σήκω του λέει. Μπορείς. Περπάτα. Μάθε όμως άλλους τρόπους να ικανοποιείς τις ανάγκες σου, γιατί θα πάθεις τα ίδια και χειρότερα. Όχι, γιατί κάποιος Θεός θα σε τιμωρήσει για τις αμαρτίες σου, μα γιατί ο τρόπος που ζούμε δεν είναι βιώσιμος, λειτουργικός, μα απόλυτα αυτοκαταστροφικός. Όταν ο Χριστός λέει στο παραλυτικό, σήκω, περπάτα, ουσιαστικά τον καλεί ξανά στην ζωή, στην ευθύνη, μακριά από την κρυψώνα της ασθένειας, που πολλές φορές εξυπηρετεί τον φόβο μας μπροστά στην ζωή, την ακύρωση της επιθυμίας που μας τρομάζει.
Είναι τελικά που περισσότερο φοβόμαστε την ζωή παρά τον θάνατο.
π.Λίβυος
Αχ κι εγώ αυτές τις μέρες είμαι αρκετά τρομαγμένη και αρνητική και προδικάζω πράγματα. Μου λείπει η πίστη και το θάρρος πάνω στο κλασσικό θέμα των σπουδών. Κάνω την προσευχή μου και ελπίζω να γίνω πιο γενναία. Γεια σου καλή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι φάση πιστεύω που περνάμε όλοι μας πολλές φορές...
Διαγραφήμη φοβού Χριστινάκι μου κάνε την προσευχή σου όπως λες και όλα θα στρώσουν:)
φιλιά πολλά