Η ψυχή που γελά ακόμη και πάνω στον Σταυρό....

Στο απέναντι πεζοδρόμιο είδα μόλις, ένα ήρωα. Όχι δεν είμαι σε καμία μεγάλη ιστορική πλατεία. Ούτε κοιτώ κάποιο άγαλμα. Απλά στέκομαι στο δρόμο και στο απέναντι πεζοδρόμιο μια μάνα κρατά το ανάπηρο παιδί της και προσπαθεί να το βάλει στο αμάξι. Αγώνας. Υπομονή. Πολύ αγάπη κρυμμένη στα στήθη της. Πέρασα απέναντι να βοηθήσω. Δεν άντεχα να παγώνω στην αδιαφορία.
Δεν πρόλαβα, η ηρωίδα τα είχε καταφέρει μια χαρά.

-Να βοηθήσω;
-Ααα σας ευχαριστώ. Όλα καλά. Εντάξει.

Είπε ευχαριστώ με γέλιο. Με μια εαρινή ευωχία δομημένη σε λέξεις και όμορφες κινήσεις χαράς. Δεν μουρμούρισε. «Δες τι περνάω πάτερ; Η μοίρα μου η κακή και μου ζωή, δες τι λάθη κάνει ο Θεός και τα πληρώνουμε εμείς κ.α πολλά...» Τίποτα.

Βέβαια ίσως κι αυτά να τα είχε πει κάποιες φορές. Απόλυτα ανθρώπινο και σεβαστό. Σχεδόν ιερό. Δεν την κάνει λιγότερο ηρωίδα ούτε αλλοιώνει την ομορφιά της ψυχής της. Ποιος δεν έχει στιγμές πτώσης, κούρασης, παράπονου και λύπης.

Το σημαντικό όμως είναι, ότι επέλεξε, γιατί αυτό, το επιλέγεις συνήθως, να γελά!! Να χαίρεται επάνω στον σταυρό. Και εγώ τώρα πλέον χρόνια στα προβλήματα και στα δικά μου πάθη, εκτιμώ αφάνταστα εκείνους που ενώ πονάνε μπορούν και γελάνε.

π.Λίβυος